Vallen en opstaan

Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken

En te hopen dat je licht het doet

Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker

Want binnen is het warm en licht en goed

Hallo iedereen,

Hier weer een verslag van mijn belevenissen in Vietnam van de tweede week. Het was weer dolletjes.

Op woensdag 21 september ben ik vanuit Mui Ne vertrokken richting het bergplaatsje Da Lat. Voor het eerst ben ik over wegen gereden waar ik zo goed als niemand tegenkwam en werd verrast door haarspeldbochten, prachtige uitzichten en kleine meertjes. Het was een prachtige route naar Da Lat en je merkte gaandeweg dat de tropische temperatuur van 30 graden Celcius overing naar een koeler klimaat van rond de 20 graden. Dit vond ik alles behalve vervelend. Ik merk wel dat ik aan het eind van een reisdag klaar ben met scooter rijden en was dan ook blij toen ik eenmaal in Da Lat aangekomen was.

Het hostel waar ik verbleef in Da Lat was zo goed als uitgestorven. Volgens meerdere locals die ik gesproken heb blijven de backpackers na de Corona pandemie nog grotendeels weg. Mijn kamer werd tot mijn verrassing ge-upgrate naar een VIP-room (ik had al wel een privékamer geboekt). Voor de rest werd ik ook heel fijn opgevangen door de vrouw die het hostel runde en gaf ze aan dat er op vrijdag wel wat meer backpackers zouden komen.

De volgende dag heb ik samen met een local de bekendste berg in de omgeving van Da Lat beklommen. Deze was 1943 meter hoog en heet LangBiang. Helaas begon het te regenen toen we de top bereikten en konden we dus niet genieten van het uitzicht op Da Lat. Op de terugweg naar beneden werden we gevolgd door een zwerfhond die geen seconde van onze zijde week. Dit was echt super schattig en beneden aan de berg hebben we haar wat eten gegeven. Ook kwamen we er op de terugweg achter dat we allebei van zingen houden en hebben we samen de nodige nummers ter gehore gebracht. Heerlijk om zo te zingen in de bergen! Verder vertelde Patrick me dat hij uit een klein dorpje in de bergen komt en tot een etnische minderheid behoort in Vietnam die tot de dag van vandaag nog gediscrimineerd wordt door de regering. Nadat Noord-Vietnam de oorlog won van Zuid-Vietnam (ook ten koste van Amerika) is Vietnam min of meer communistisch. En omdat het volk van Patrick de Amerikanen en het westen steunden in de oorlog wordt er nog altijd niet naar ze omgekeken. Patrick onderwijst kansarme kinderen van zijn volk en zorgt ervoor dat ze met de nodige kennis de wereld kunnen trotseren. Ik kan hier niet anders dan respect voor hebben en Patrick weet zelf als geen ander hoe het is om in een kansarme omgeving op te groeien.

's Avonds hebben Patrick en ik opnieuw afgesproken en hebben we karaoke gezongen met een paar vrienden van hem. Eigenlijk waren Patrick en ik aan het zingen en luisterde de rest.[e-1f60b]

Op vrijdag 23 september had ik behoefte aan een dagje voor mezelf. In mijn reisgids speurde ik wat er te doen was in de omgeving van Da Lat en stuitte ik al snel op iets dat me aansprak: Tiger Waterfall, ergens in de middle of nowhere, weinig toeristen en één van de mooiste watervallen in de omgeving.

Daar ging ik dan op pad met mijn scooter, Google maps en watertje. Eenmaal in de buurt van de waterval gaf Google maps aan dat ik er was... Oké... De weg werd minder en minder, maar ik zag nergens een bordje met de naam van de waterval en een pijltje in de goede richting. Ik kwam nog wel af en toe mensen tegen op de motorbike en besloot het te vragen. De vrouw die ik aansprak zei dat ik op de goede weg reed, maar dat ik nog verder moest. Toen ik weer door wilde rijden wees ze naar mijn achterband. Ik deed de motor uit en zag het nu ook, in die band zat niet bijster veel lucht meer en het was absoluut niet slim om hier mee door te rijden. De vrouw wenkte mij en ik volgde haar dezelfde weg als ik vandaan kwam. Aan de hoofdweg stopte ik bij alle plekjes die ook maar enigszins op een garage leken. Bij de eerste plek werd mijn achterband opgepompt, bij de tweede plek werd aangegeven dat ik nog wel door kon rijden op deze achterband, bij de derde plek hadden ze geen nieuwe banden en uiteindelijk kwam ik bij een echte garage. Met Google translate gaf ik aan een nieuwe achterband te willen (er bleek uiteindelijk een kei tussen het profiel te zitten). Zo gezegd zo gedaan en voor de zekerheid heb ik de olie ook maar even laten verversen. Daarna kon ik mijn zoektocht naar de waterval vervolgen.

Het was maar goed dat ik nu een nieuwe achterband had, want de weg naar de waterval werd steiler, slechter en smaller. Na navraag bij vele mensen die ik op de scooter tegenkwam heb ik hem gevonden! En je raadt het misschien al: er was helemaal niemand. Just me, myself and I die van dit natuurverschijnsel kon gaan zitten genieten. Na wat fotootjes en filmpjes ben ik weer richting Da Lat vertrokken.

Die avond zou er een Amerikaanse vrouw aankomen in het hostel en de vrouw des huizes had ons al min of meer gekoppeld. Op een gegeven moment werd er op mijn kamerdeur geklopt en zei de eigenaresse dat ze beneden was. Na een korte ontmoeting besloten we samen een plekje te zoeken om iets te eten. We belandden bij een buffet met allerlei bijzondere etenswaar: krokodillenvlees, eland, hert en heel veel schelpen die je normaal op het strand vindt. Ik heb alles uitgeprobeerd en het leuke was dat je het zelf nog moest bakken op een bakplaat aan je tafel.

Later die avond hebben we Patrick opnieuw ontmoet en zijn we naar de Maze (doolhof) bar geweest. Deze bar was echt vanuit dit idee opgezet. Er waren allerlei smalle gangetjes, mooie wandtekeningen, doodlopende stukken en af en toe kwam je dan ineens een bar tegen waar je wat te drinken kon bestellen. Enorm grappig! Na wat drankjes genuttigd te hebben bij een mooi uitzichtpunt over Da Lat besloot Patrick huiswaarts te keren en Alex (the US woman) en ik nog even het nachtleven van Da Lat te ontdekken, het was immers vrijdag. De avond ervoor had ik na het karaoke zingen al een bar gezien waarvan ik dacht: daar wil ik meer van weten. We besloten daar heen te gaan en werden eerst geweigerd bij de ingang. "Het is vol!" werd er gezegd. Het was nog maar 23:00 en als je naar binnen keek was het alles behalve vol, dus ik ben zo doorgelopen naar de deur en door de tweede man werden we wel binnen gelaten. Aan de bar hebben we een aantal heerlijke cocktails gedronken, maar uiteindelijk wil je toch even lekker dansen. Dit bleek nog best wel lastig, want overal stonden statafels met Vietnamezen eraan. Er was eigenlijk vrij weinig ruimte over en iedereen bleef rondom zijn eigen tafel staan. Toen ik uiteindelijk dichtbij het podium en DJ begon te dansen werd ik gesommeerd verder weg te gaan staan. We besloten dat het tijd was te gaan. Maar uitgaan in een reguliere bar in Vietnam viel me nog niet mee... Maar weer op zoek naar m'n vriendjes in een leuke gaybar binnenkort [e-1f609]

Zaterdag was het tijd om door te trekken naar mijn volgende bestemming: Nha Trang. Deze route was wederom prachtig met zelfs enkele watervallen onderweg die ik vanaf de berg kon bewonderen! Onderweg heb ik geregeld te maken met de moessonregens en ook vandaag ben ik er niet aan ontsnapt. Het voordeel is wel dat deze regens over het algemeen warm zijn. Nha Trang is een plaatsje aan de kust en ook de temperaturen zijn er tropisch. Voor het eerst deze reis belandde ik in een echt backpackershostel op een kamer met 11 anderen. Het is toch wel fijn om omringd te zijn met meer mede reizigers en die avond werd er een feestje georganiseerd op de 12e verdieping van het hostel en leerde ik twee mensen uit mijn geliefde Australië kunnen. Zij gingen die dag erna een skorkeltour doen en ik besloot mee te gaan.

Op zondag werden we om 08:00 opgehaald bij ons hostel met een busje. De tour deed drie eilandjes voor de kust van Nha Trang aan, waar we voor anker gingen om te snorkelen. Op plek één was het water erg troebel en moest je echt moeite doen om je eigen tenen te zien onder water.[e-1f923] Bij de rotsen heb ik wel wat vissen gezien. Plek twee was eigenlijk de beste plek om te snorkelen. Daar heb ik verschillende soorten gekleurde vissen gezien. En plek drie was meer een plek om lekker even te zwemmen en relaxen. Al met al een leuke tour, maar je kunt het niet vergelijken met snorkelen in het Great Barreer reef in Australië (of klink ik nou heel verwend?[e-1f605]) Ook gaf de onze gids in een gesprek met mij aan dat er na Corona veel minder soorten vissen te zien zijn. Dit komt door overbevissing en doordat de regering heel weinig doet tegen bescherming. Wat gaat het toch goed met onze aardkloot [e-1f62a]

Maandag was het tijd om Nha Trang te verlaten en door te rijden naar een volgend kustplaatsje richting het noorden, genaamd Quy Nhon. Ik wilde graag eerst nog even cultuur snuiven in Nha Trang, hier staan de grootste tempels van de Cham die dit gebied honderden jaren in hun bezit hebben gehad, en heb dat dus ook gedaan. Vietnam is meer dan duizend jaar bezet geweest door China en kent dus ook veel Chinese invloeden. De meeste Vietnamezen geloven in het Hindoeïsme, taoïsme en/of confucianisme (eigenlijk is alles met elkaar versmolten). Ik ben zelf ook zeer geïnteresseerd in het Hindoeïsme en geloof zeker in bepaalde dingen daarvan. Hierover later misschien meer.

Afin, na het bezoek van deze tempels was het echt tijd om te gaan. De route naar Quy Nhon voerde me langs de kust en langs enkele bergen, maar om 18:00 was ik helaas nog niet op de plaats van bestemming. Het was inmiddels al wel donker en ik wil eigenlijk niet in het donker rijden. Na wat gegeten te hebben heb ik me toch maar klaar gemaakt voor een laatste uurtje op de scooter in het donker. Dit ging aanvankelijk prima. De meeste delen van de weg waren goed verlicht. Toch vond een man het nodig om op een onverlicht stuk midden op de weg te gaan lopen. Ik heb deze beste man nooit gezien en heb hem aangereden. Na eerst ontzettend kwaad te zijn geworden en van alles naar zijn hoofd geslingerd te hebben heb ik de scooter aan de kant van de weg gezet en ben even tot bedaren gekomen. Inmiddels was het hele dorp uitgelopen en had zich rond de man verzameld. Gelukkig hadden we allebei zo goed als niks (ik heb wonderbaarlijk alleen een wond op mijn knie en elleboog), maar toch vonden een aantal Vietnamezen het nodig om duidelijk te maken dat het mijn schuld was. Dit deden ze door om geld te vragen en door op de schaafplekken van de man te wijzen. Ik wees op mijn eigen plekken (deze zagen er heviger uit dan bij de man) en dacht: jullie kunnen me wat. Toen ik wilde testen of mijn scooter het deed kon ik mijn sleutel niet vinden... Het bleek dat iemand mijn sleutel uit het contact had gehaald en ik werd boos. De jongen die dit gedaan had gaf hem uiteindelijk terug toen ik hem er van verzekerde niet weg te rijden. Mijn scooter deed het nog en nu was het wachten op de politie die gebeld was. Hier zag ik wel een beetje tegenop omdat mijn Vietnamees niet al te best is en de mensen duidelijk de kant van de man kozen. Na een half uur was de politie nog steeds nergens te bekennen (de politie is hier zo corrupt als ik weet niet hoe) en gaf ik aan door te willen naar mijn hotel en mijn wonden te willen verzorgen. Wederom lieten ze me niet gaan en gingen er een aantal voor m'n scooter staan. Wel was er één jongen die aan kwam zetten met jodium en verband, waar ik hem enorm dankbaar voor ben. Nadat ik de wonden schoongemaakt had dacht ik: laat ik maar geld geven als ik dan door kan. Ik vroeg hoeveel ze wilden hebben, maar de familie van de man (de man was inmiddels weg) wilde eerst bellen met hem. Ik gaf een briefje van 500.000 Dong (zo'n 20 euro) en zag meerdere gezichten oplichten. Dit was een goed teken. Ik startte mijn scooter alvast en wachtte het telefoongesprek af. Toen ik groen licht kreeg om te vertrekken draaide ik de gaskraan open en ging er vandoor zonder nog één keer achterom te kijken.

Later bij het hostel heb ik mijn wonden gedesinfecteerd met alcohol en heb ik er goed verband om laten doen. Ik werd super opgevangen, maar hoorde ook al snel dat iedereen de volgende dag zou vertrekken omdat er een orkaan (Noru) aan land zou komen de volgende avond... Goed, dit kon er ook nog wel bij. Volgens de hosteleigenaar zou het allemaal wel meevallen hier in Quy Nhon, want het zou allemaal 400 tot 600 km noordwaarts plaatsvinden. Maar omdat het hostel 10 meter van het strand lag was het toch handig om me de volgende ochtend te verplaatsen. Een medewerker van het hostel kende iemand in de stad die een appartement verhuurt. Daar lig ik nu op dit moment op bed dit blog te schrijven. Van de orkaan heb ik niks gemerkt. Wel heb ik nog last van m'n enkel door de val van m'n scooter en heb ik sinds gisterochtend weinig meer gedaan. Ik wil eerst goed herstellen van het ongeluk, mijn scooter helemaal laten nakijken en dan vervolgens mijn weg vervolgen richting Hoi An. Ik ben benieuwd of ik nog schade zie van de orkaan als ik meer richting het noorden reis...

Bedankt voor de leuke reacties onder mijn vorige blog en tot de volgende!

Liefs Fabian [e-1f49e]