Vietnam, part III

En toen was er inmiddels bijna een maand verstreken sinds mijn laatste blog in Vietnam. Inmiddels zit in in het noorden van Thailand in Chiang Mai, maar ik begin gewoon waar ik gebleven was: in Vietnam!

De dag nadat de verschrikkelijke orkaan voet aan wal had gezet, ben ik weer terug gegaan naar het hostel life is a beach. Het zonnetje scheen en na een lekker ontbijtje heb ik lekker een duik in de (warme) Zuid-Chinese zee genomen. Het hostel ligt 10 meter van het fantastisch mooie strand en ik denk dat dit wel het mooiste plekje is waar ik tot nu toe overnacht heb. Na mijn duik ben ik richting het centrum van Quy Nhon gereden om mijn motorbike te laten nakijken. Het zou mij een paar miljoen kosten om de voorkant te laten vervangen zei de monteur en hij wist niet of hij wel alle benodigde materialen op voorraad had. Nadat ik had uitgelegd dat ik nog helemaal naar Hanoi wilde rijden met deze motorbike, besloot de monteur ook nog even een ritje te maken om te kijken in wat voor staat de motorbike verder was. Het bleek uiteindelijk mee te vallen wat ik moest betalen (een paar euro). De voorkant werd vakkundig uit en in elkaar gezet en mijn knipperlicht en toeter werden gemaakt. De rest van de middag regende het en samen met Jacob heb ik op een privé strandje dat hij kende gepicknickt en gezwommen. 's Avonds hebben we met de eigenaar van het hostel, de staf en de backpackers die er waren een kaartspel en biljartspel gespeeld. Dit was echt een enorm gezellige avond!

De volgende dag was het welletjes geweest met Quy Nhon (ik was hier al met al 3 volle dagen en was zonder de orkaan hooguit 1 nacht gestopt) en ben ik doorgereden naar Quang Ngai. Ik merkte al snel dat ik vandaag weinig zin had om heel ver te rijden en hoorde de avond er voor van een Belgische man, dat hij voor Hoi An ook nog een stop ging maken in dit plekje. Toen ik al mijn spullen gedropt had in het guesthouse heb ik Mathias (de Belg) een berichtje gedaan en zijn we samen uiteten geweest bij een Vietnamees restaurant. Er was geen Engelse menukaart aanwezig, dus wat we hebben gegeten mag Joost weten, maar het was eetbaar. Ook dachten ze vast: die Hollander houdt vast van bier en kreeg ik een koelbox vol met bier naast m'n tafel gedropt. Uiteindelijk heb ik het netjes bij twee biertjes gehouden.

Op de weg naar Hoi An ligt het dorpje Son My. Dit dorpje zou een even onbekend dorpje geweest zijn als menig ander dorpje, als hier tijdens de Vietnamoorlog niet ruim 500 burgers op brute wijze vermoord waren door het Amerikaanse leger (waaronder kinderen en zelfs zwangere vrouwen). Het bleek een vergeldingsactie van de Amerikanen, omdat in het noorden van Vietnam verliezen waren geleden t.o.v. de Vietkong. In het museum en nagebootste dorpje buiten het museum werd een indruk gegeven hoe het dorp er toendertijd uitzag. Want na de actie was het complete dorp platgebrand. In het museum kon je mensen zien die waren omgekomen, Amerikaanse soldaten die hier schuld aan hadden en er waren een aantal Amerikaanse soldaten die geprobeerd hebben het bloedbad te voorkomen... Helaas zonder succes. In interviews die later bij Amerikaanse soldaten afgenomen werden zeiden ze dat ze 'gewoon' hun orders hadden opgevolgd en dat er verhalen rond gingen dat er soldaten van de Vietkong schuilden in het dorp. Dit gerucht werd in eerste instantie door de Amerikanen verspreid om dit bloedbad te rechtvaardigen... Uiteindelijk zijn er een paar Amerikaanse soldaten veroordeeld voor hun daden, maar kregen ze al vrij snel gratie van hun president... Het dorp en museum vielen mij een klein beetje tegen. Ik had me ingesteld op iets heel heftigs, maar (gelukkig maar misschien) de informatie was vrij summier en ook het nagebootste dorp was het net niet.

Na het bezoek aan Son My zijn Mathias en ik doorgereden naar Hoi An. Dit bleek een mooie tocht, met af en toe een moesonregen tussendoor, door een soort duinlandschap dat later overging in een rivierlandschap. Hoi An ligt vlak bij zee, herbergt een vrij grote haven en is omringd door veel water. Het toeval wil dat Mathias ook op mannen valt en we besloten 's avonds nog een drankje te doen in een gay friendly barretje.

De volgende dag had ik toch weer een dikke enkel... Ik besloot maar een dagje aan het zwembad te gaan liggen met een boek (Mathias ging Hoi An verkennen) en mijn enkel om de paar uur te koelen met ijs. Zo gezegd zo gedaan, maar het was zondag en Sunday is funday. Toch maar even naar het gay friendly barretje gegaan, maar toen we daarna nog door wilden naar een discotheek zei mijn enkel: 'Hallo, ik wil rust!' en heb ik daar maar naar geluisterd...

Op maandag voelde mijn enkel nog steeds dik en pijnlijk aan. Inmiddels had ik ook een man uit Singapore ontmoet en we besloten, na het koelen van mijn enkel, twee fietsen te huren bij het hostel (mijn enkel kan prima tegen fietsen vond ik) en naar het strand te gaan verderop. Bij het strand lekker wat gegeten en kokosnoot melk gedronken uit de noot. Natuurlijk even de zee in geweest en toen wilde mijn enkel weer gekoeld worden en zijn we terug gegaan naar het hostel. Om minder dagen te verspillen toch maar de oude stad van Hoi An in gegaan en om de zoveel minuten even gerust (ik leek wel een opa). Hoi An is echt een schilderachtig stadje. Vooral toen de avond viel en er allerlei bootjes met lantaarns opdoemden en rondom de rivier ook bij alle huizen lantaarns gingen branden, was er ondanks mijn enkel een oooooh momentje. Ahno (de Singapore guy) en ik zochten een mooi restaurant uit met uitzicht op de lantaarns en de rivier en hebben daar lekker van het uitzicht, een fles wijn en het eten genoten. Na het eten zijn we kort over de nightmarket gelopen en heb ik een hele vette hagedissenring gescoord! Daarna ben ik weer richting het hostel gegaan en is Ahno nog met Mathias (die we toevallig tegenkwamen) op stap geweest.

Dinsdagochtend ben ik redelijk op tijd richting Da Nang vertrokken. Deze ligt ongeveer op een half uur rijden van Hoi An en is na Ho Chi Minh en Hanoi de grootste stad van Vietnam. Da Nang is Hoi An als metropool op alle mogelijke manieren voorbij gestreefd en de stad voelde echt als een moderne stad aan. Kyle (een local die ik heb leren kennen) heeft mij een beetje wegwijs gemaakt in de stad. Vooral van de drakenbrug was ik onder de indruk. Hij spuwt ieder weekend op een bepaald tijdstip echt vuur, helaas was het vandaag dinsdag dus geen vuurspuwende draak. Na het ritje door de stad zijn we doorgereden naar de bergen die om Da Nang liggen. We hadden wat lekkers meegenomen en hebben met een muziekje op genoten van het adembenemende uitzicht op de bergen/zee.

Op woensdag was het, na het bezoek aan de Buddha grotten van de Cham en lunch met Kyle, alweer tijd om door te gaan richting Hue. Ik wil op zaterdag Hanoi bereiken, omdat ik daar afgesproken heb met Santiago. Een Colombiaanse man die ik nog ken uit mijn tijd in Sydney. Alleen moet ik nog ruim 700 km rijden en ben ik net over de helft. Ach ja, even bikkelen en niet langer dan een nacht ergens blijven. Hue staat bekend om de keizers die hier van 1800-1945 geregeerd hebben over Vietnam. In deze tijd was Hue erg belangrijk in Vietnam. Ik ben benieuwd naar de stad, maar vandaag heb ik vooral asfalt gezien. 's Avonds een welverdiende full body massage genomen. Ik merkte achteraf dat dit mijn enkel ook goed gedaan heeft!

Donderdagochtend was het zover: Fabian gaat op ontdekkingstocht in de oude stad, binnen de stadsmuren op zoek naar keizerlijke overblijfselen uit een verloren tijd. Na het entreekaartje gekocht te hebben kom ik binnen in een immense met muren omringde ruimte. Binnen deze ruimte, die enkele hectares besloeg, leefde de keizerlijke familie. Het ziet er vervallen uit met hier en daar een gebouw, foto van de familie en ook veel restauratie werkzaamheden. Ik hoor dat Vietnam er pas nu achterkomt dat de meeste toeristen geschiedenis en oude gebouwen interessant vinden. Het is dan wel zo handig om die gebouwen dan ook in een redelijke staat te kunnen tonen aan je publiek. Uiteindelijk kom ik wel wat mooie plekjes tegen op het terrein zoals het oude theatergebouw waar de voorstellingen plaatsvonden (en die al gerestaureerd was!) en de plek waar veel aan kunst gedaan werd. Maar al met al valt het me niet mee... De keizerlijke familie zou zich omdraaien in hun graf als ze wisten hoe hun nalatenschap eruit zag vandaag de dag. Ook hier weer heel weinig (Engelse) informatie te vinden.

Enigszins verlaat (het keizerlijke terrein was echt groot) stap ik weer op mijn motorbike op mijn reis te vervolgen. Phong Nha is de volgende bestemming heb ik besloten en dat is zeker dik 150 km. Na mijn ongeluk wil ik eigenlijk niet meer in het donker rijden. Maar ik ontkom er vandaag niet aan. Om 18:00 wanneer de avond valt ben ik nog lang niet op mijn volgende bestemming. Ik rijd op een rustig tempo door en gelukkig is het niet druk op de weg. Ik ben blij als ik rond 20:00 aankom in Phong Nha.

In Phong Nha kun je prachtige grotten bekijken, dit wordt mij ook direct verteld door de vrouw die het hostel runt. Met een tevreden gevoel en uitkijkend naar de dag van morgen val ik in slaap in het kleine dorpje tussen de bergen.

De volgende ochtend sta ik wederom redelijk vroeg op. Ik besluit 2 van de 3 grotten te bekijken: de paradise cave en de dark cave. Onderweg naar de paradise cave, die het verst rijden is, valt mijn mond meermaals open van verrukking. Wat een prachtige bergachtige omgeving! Het is echt fantastisch om hier met de motorbike te rijden. Bij de parkeerplaats van de paradise cave vliegen talloze, kleurrijke vlinders rondom mijn hoofd en ik leg de 2 km naar de grot neuriënd te voet af. De grotten blijken super huge en indrukwekkend, wauw, wat goed dat ik in dit dorpje gestopt ben! Dit zijn de hoogste, langste en breedste grotten waar ik ooit geweest ben. Bijzonder dat deze bergen zo worden uitgesleten door het water. Als ik doorrijd naar de dark cave zie ik dat het alweer later is dan ik wil... Nou ja, we zien wel waar we vanavond belanden wordt mijn motto van die dag en ik zet het van me af. De dark cave blijkt heel anders dan de paradise cave. We moeten om er te komen over een rivier met een zipline. Je wordt vastgemaakt aan een soort kabelbaan en daarna is het gaan met die banaan. Van tevoren wordt wel gezegd dat je even je voeten op moet tillen aan het eind, omdat je anders met je benen tegen de grond komt. Daar ga ik dan: de kabelbaan gaat super snel en ik slaak een kreet van plezier. Alleen gaat het wel heel snel en komt het einde van de kabelbaan al snel in zicht. Nou m'n voeten maar omhoog doen dan, toch? Met een rotgang knal ik tegen het eindpunt aan, met m'n dikke billen op het zand. Auw! De Vietnamese man die me opwacht kijkt me lachend aan. Gelukkig heb ik genoeg vet op m'n billen, maar dit was alles behalve een zachte landing. Wanneer iedereen gearriveerd is per kabelbaan worden we ter water gesommeerd. Het water is ijskoud (geef mij maar de Zuid-Chinese zee), maar het went en ik ben toch wel erg benieuwd geraakt naar de dark cave. We hebben een helm op waarop een lichtje zit, zoals bij een mijnwerker en deze zal op den duur wel een keer aanmoeten. Na een klein stukje zwemmen zie ik een grot opdoemen achter de bomen. We klimmen op een plateau en worden gevraagd ons lichtje aan te doen, omdat we op het punt staan de dark cave te betreden! In deze grot zullen we het eerste stuk ook moeten zwemmen in het donker. Het is werkelijkwaar prachtig. In een lange sliert zwemmen we met zo'n 20 man achter elkaar achter de Vietnamese guide aan. Na een paar honderd meter vinden mijn voeten weer houvast aan de grond. We lopen verder de nauwe, donkere grot in en moeten af en toe over een steen klauteren. Echt super nice! Uiteindelijk komen we bij een modderpoel aan waar we een modderbad kunnen nemen. Eigenlijk iedereen smeert zichzelf in met modder en vervolgens begeven we ons weer richting de uitgang. Wat een gave grot was dit! Op de terugweg moeten we tegen de stroom in kajakken. Dit blijkt moeilijker dan gedacht en als het ook nog eens begint te hozen en onweren ben ik blij als we na talloze rondjes gedraaid te hebben op de rivier, weer bij het beginpunt aankomen.

Na mezelf afgedroogd te hebben blijft het nog steeds regenen. Maar ja... De tijd tikt wel door en Hanoi is nog lang niet in zicht (nog zo'n 500 km). Ik besluit mijn poncho aan te trekken en dan maar een stuk door de regen te rijden. Het is wel iets minder hard gaan regenen, maar het zal nog uren duren voordat het droog wordt. De tocht blijft mooi tussen de bergen door, maar de regen ben ik op den duur wel zat. Ik ben blij als het uiteindelijk stopt met regenen, maar zo tussen de bergen door kom je niet gek veel hotels/hostels tegen... Nou ja, we zien het wel. Als de avond valt ben ik echt toe om ergens te stoppen. Mijn internet doet het niet in de bergen en op mijn GPS zie ik dat er verderop een dorpje moet liggen dat wat groter is. Daar zullen ze toch wel een plek hebben om te overnachten? Het duurt lang voordat het dorpje opdoemt en ik besluit vlakbij een tankstation bij een soort restaurant te stoppen. Vragen kan geen kwaad toch? Tot mijn verbazing wenkt de vrouw mij en laat ze een prima slaapkamer met klamboe zien. Dikke prima! Fabian heeft een slaapplek. De vrouw zet meteen een heerlijke Vietnamese maaltijd voor me neer en ik ben een gelukkig mens. Ze blijkt een zoontje van rond de 2 te hebben die enorm cute is. Ik zwaai wat na hem, maak wat rare geluidjes en ja hoor: hij vindt me leuk. Na het eten ben ik lekker na m'n slaapplek gegaan. Even lekker de duetten uitzending van beste zangers terugkijken. Tot ik op een gegeven moment ook gezang (met alle respect, lees gekrijs) uit het restaurant hoor komen. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn vermoeidheid en ik besluit een kijkje te gaan nemen. Wat ik zie is best hilarisch: beschonken mannen van middelbare leeftijd die karaoke zingen in het Vietnamees. Ze schreeuwen de longen uit hun lijf en het gaat gepaard met de nodige schnaps en bier. Het jochie van 2 loopt ook vrolijk rond en jat af en toe een microfoon om er vervolgens wat in te brabbelen. Ik besluit ook een biertje te nemen en word al snel gevraagd om ook een liedje te zingen. Via de smartphone van de vader van het jochie zet ik een Engelstalig nummer aan. De mannen zitten verderop en ik zit alleen met het jochie die om me heen en zijn vader. Volgens mij zijn ze redelijk onder de indruk van m'n zangkunsten, want zodra het nummer afgelopen is ontkom ik er niet aan om er direct weer één te zingen. Na dit nummer komt er een man met schnaps aanzetten en wil hij proosten. Prima, hatchiekadé achterover dat ding. Maar nu mag iemand anders weer zingen. De mannen reageren allemaal wat terughoudend en ik geef via Google translate aan dat het toch echt leuker is als we samen zingen. Op een gegeven moment komt het weer op gang en komen de meeste mannen ook bij mij zitten. Via Google translate heb ik wat gesprekken over koetjes en kalfjes en nadat ik André Hazes en Ramses Shaffie (laat me) heb gezongen is het wel mooi geweest voor vandaag. Dit maakt reizen voor mij zo leuk: wie had mij gezegd dat ik 's avonds met Vietnamese mannen karaoke zou gaan zingen? Ik houd ervan.

Het is inmiddels zaterdag en ik moet nog ruim 300 km rijden richting Hanoi. Ik heb een beetje spijt van de biertjes van gisteravond, maar ja: 's avonds een vent, 's ochtends een vent. Helaas begint het vrij snel nadat ik op pad ben weer te regenen. Bleehhh, ik besluit te stoppen, want het giet ongekend hard. Ik krijg een lunch aangeboden (super lief) op de plek waar ik een koffie besteld had en wacht tot de bui eindelijk over is. 's Middags weet ik pas echt vaart te maken en kom ik in de vibe van het rijden. Uiteindelijk kom ik na 12 uur rijden om 21:30 aan in Hanoi. Santiago is al lang en breed ingecheckt in ons hostel en ik ben toe aan even lekker liggen. Shit, waar is mijn portemonnee? Kakzooi, hij zat voor mijn laatste koffie nog in mijn zak. In Hanoi heb je heel veel gaten in de weg (vooral waar putdeksels van het riool zitten) en deze waren lastiger te zien in het donker, dus ik heb er een aantal op de koop toe genomen. Waarschijnlijk is toen mijn portemonnee uit m'n broekzak gevallen. Dit is wel echt balen... Terug rijden heeft waarschijnlijk geen nut. Het is mega chaotisch in Hanoi en bovendien ben ik het wel zat na 12 uur op een motorbike gezeten te hebben. Om over de veiligheid/vermoeidheid maar niet te beginnen. Ik besluit mijn verlies te nemen en blokkeer mijn bankpas en Wise pas. Er zat nog weinig contant geld in m'n portemonnee, omdat ik dit steeds aanvul vanuit een geheim vakje in m'n backpack waar ik de rest van het gepinde geld bewaar. En ook mijn creditcard bewaar ik op een andere plek, dus er is geen man overboord. Na een uurtje gelegen te hebben besluit ik toch nog een biertje te gaan doen met Santiago en Shannon (man uit Singepore). Het is immers zaterdagavond en we belanden uiteindelijk nog op een house feestje waar het zo donker was dat je de gezichten nauwelijks kon onderscheiden. Uiteindelijk geven Shannon en Santiago aan dat het wel genoeg is geweest. Ze snappen niet dat ik nog zoveel energie heb na zo'n lange dag reizen.

Ik snap het opzich wel. Het is fijn om weer mensen te zien die ik ken, zoals Santiago. Het voelde direct weer als vanouds en dat zorgt voor energie. Op m'n reis ben ik nog niet veel mensen tegengekomen met de welbekende 'klik'. Ik ben wel leuke mensen tegengekomen, daar niet van... Maar ik weet niet. Het is toch heel anders dan in Australië. Ik denk ook dat ik zelf minder behoefte heb aan het hostellife en ik slaap natuurlijk ook geregeld in privékamers. Al slaap ik wel geregeld in gedeelde slaapkamers, maar meestal hangen daar gordijnen voor het bed en houdt iedereen die de hele dag dicht! Probeer dan maar eens contact te maken.

Enfin, ik ben blij dat ik de komende dagen kan optrekken met Santiago en Shannon. De volgende dag staat de trip naar Ha Long bay op de planning (werelderfgoed). Ha Long bay is, zoals de naam al zegt, een baai met fraaie rotsformaties. Na een 2 uur durende busrit wordt een doodleuk verteld dat vanwege een naderende storm de trip ingekort wordt met een halve dag. We zouden 's avonds pas terugkomen, maar dat zou nu al rond 15:00/16:00 zijn. Zoals je je kunt voorstellen is niemand hier blij mee en wordt er gezegd dat je je geld terug krijgt als je in de bus blijft zitten de komende uren... Nu wordt het helemaal mooi! Veel mensen komen in protest en uiteindelijk wordt er gezegd dat we sowieso geld terug kunnen krijgen en zijn we allemaal mee gegaan op de boot. Het is inderdaad mistig op de zee. Maar dit weerspreekt de schoonheid van Ha Long bay niet. Het is mooi op de zee. Na een poosje varen komen we aan bij een grot. Ik heb opzich mijn buik wel even vol van grotten, maar het blijkt zeker de moeite waard om hem te bekijken. Het is sowieso leuk met Santiago en Shannon en tijdens de trip ontmoeten we ook een leuke Duitse dame, Lina. Het is wel enigszins vervelend dat ze ons de grot door de strot duwen. We moeten vooral doorlopen en niet te lang stilstaan. Na een mum van tijd staan we weer buiten. Ik vind het wel dikke prima, maar dit is wel de reden dat ik tours over het algemeen mijd. De tweede stop is de stop waarbij we kunnen kajakken door Ha Long Bay. Dit wordt het hoogtepunt van de dag. Samen met Lina zit ik in een kajak, gevolgd door Santiago en Shannon. Heerlijk zo vrij op de zee en we kunnen heen waar we willen. We nemen het half uurtje dat we hebben lekker ruim aan, dikke veter! We kajakken onder grotten door, om rotsen heen en zien verscheidene roofvogels. Ook schieten we mooie plaatjes en hebben we lol. Als de boot weer aanmeert in de haven ben ik een tevreden mens. We stoppen onderweg nog op een plek waar ze parels kweken. Interessant om te zien dat ze een bolletje in een oester doen en deze vervolgens een paar jaar laten rijpen en er dan een parelachtige kleur om het bolletje vormt. Maar omdat ik verder niet van de vrouwen ben verlies ik bij het verkooppraatje mijn aandacht en gaan we voor een koffietje met zijn vieren. 's Avonds een fantastische dansavond gehad met geweldige muziek en gekkigheid in de kroeg met wederom de vier musketiers.

Over de laaste dagen in Vietnam kan ik kort zijn. Maandag was echt een bijkom dag. Van alles de afgelopen week. Lekker bijgeslapen en 's avonds uiteten geweest met Santiago en Shannon. Dinsdag heb ik wederom lang geslapen en nog een tempel van het confucianisme de botanische tuinen bezocht in Hanoi. En op woensdag heb ik samen met Santiago geluncht en hebben we daarna nog bij de vijver in Hanoi gezeten om vervolgens afscheid te nemen. Woensdagavond zou ik vliegen op Bangkok en daarvoor moest ik mijn motorbike nog afleveren bij een hotel vlakbij het vliegveld. Ik heb hem voor de helft van de prijs kunnen verlopen aan een pensionado uit Australië en heb hem nog even gewassen en heb de voorkant aan elkaar laten lassen (zo ben ik dan ook wel weer).

Ik ben tevreden over mijn reis in Vietnam. Het was precies een maand en het is goed zo.

Over mijn avonturen in Thailand so far schrijf ik binnenkort een blog (houd me eraan!)

Liefs Fab