Fiji paradise, with a worse end...

En toen was het inmiddels 7 april... Mien lieve stumper, wat gaat de tijd toch snel. Na dit blog wil ik weer helemaal bij zijn met waar ik op dit moment sta. En er is weer genoeg gebeurd, dus laten we snel beginnen!

Fiji

Maandagochtend ging de wekker om 05.00. Na Damon een vlugge afscheidszoen gegeven te hebben, pakte ik de trein naar het vliegveld. Gemengde gevoelens overspoelden mij. Opnieuw vertrekken uit Sydney, terwijl ik net een leuke jongen had ontmoet. Mardi Gras afgelopen, terwijl ik daar zo van genoten had. Maar goed, ooit heb ik van een wijze man gehoord: als je iets moois achterlaat, komt daar uiteindelijk weer iets moois voor in de plaats. Bovendien zou ik met een weekje weer terug keren naar Sydney.

Ik verliet Sydney dus voor de Fiji eilanden en kwam na een vlucht van ruim 4 uur aan op Nadi. Het was rond half twee 's middags en het was er drukkend warm. Ja mensen, ik bevond me nu toch echt op een tropisch eiland. Fiji herbergt bijna een miljoen mensen, de meeste mensen wonen in de hoofdstad Suva en de mensen die hier het langst wonen zijn de Fijianen. Dit zijn super aardige, vrolijke mensen die echt met de dag leven. Ik voelde me meteen thuis op Fiji, terwijl ik ook gewaarschuwd was dat ik moest oppassen voor mijn eigendommen op Fiji. Het andere deel van de bevolking komt uit India en zij zijn hier heen verhuisd op zoek naar werk en om India om wat voor reden dan ook te ontvluchten. Fiji was vroeger een Britse kolonie, maar inmiddels is het een zelfstandige staat met een eigen regering, vlag etc. Het is wel het armste land waar ik tot nu toe geweest ben en 1 euro staat gelijk aan 40 Fijaanse dollarcent.

Maar goed, eenmaal aangekomen op het vliegveld had ik min of meer verwacht dat ik zou worden opgehaald door een busje van het resort waar ik die week zou verblijven. Ik wist alleen het type kamer waarin ik zou verblijven en had geen naam van het resort. Dat maakte me al lichtelijk ongerust en toen er op het vliegveld geen mensen voor mij stonden, stond ik daar met mijn goede gedrag. Ik besloot maar een prepaid abonnement met een Fijiaans nummer te kopen om zo de organisatie te kunnen bellen waar ik mijn reis bij geboekt had. Mijn reis organisatie was gevestigd in Australië en vanuit Fiji kun je met een prepaid abonnement niet naar een Australisch nummer bellen. Fijn. Via via, kwam ik erachter dat je via een hotel wel (tegen betaling) naar het buitenland kon bellen en na 3 uur op het vliegveld rondgelopen te hebben ben ik maar naar het dichtstbijzijnde hotel gegaan. Uiteindelijk kwam ik erachter dat mijn resort ''The Pearl'' heette en ik was als een kind zo blij. Na nog eens 3 uur in de bus en lekkere koekjes van een man gekregen te hebben die naast me zat in de bus, kwam ik om 20.00 aan bij mijn resort. Of eigenlijk moet ik zeggen: in het paradijs. Ik was moe, heb wat gegeten en ben gaan slapen in mijn kingsize bed.

De volgende dag heb ik het resort maar eens even ontdekt. Het bleek een 5 sterren resort met alles erop en eraan. Waauwie! Een super de luxe kamer, helemaal voor mij alleen! Elke ochtend een fantastisch ontbijt buffet met heel veel verschillende broodjes, fruit, pannenkoekjes, sapjes, muffins etc. Een heel mooi zwembad met poolbar. Twee restaurants op het resort met uitzicht op zee. En de stille oceaan aan de voet van het resort. Wat wil je nog meer? Melk uit een kokosnoot! Toen ik 's middags wat foldertjes had doorgekeken met wat er te doen was op Fiji liep ik richting het zwembad en zag ik een paar Fijianen er lustig op los hakken in de palmbomen die op het resort stonden. De kokosnoten vlogen me letterlijk om de oren en er waren al een aantal mensen die met een rietje de melk uit een kokosnoot dronken. Dit leek mij ook wel wat en ik vroeg een Fijiaan of hij voor mij ook een kokosnoot wilde openhakken. Zo gezegd, zo gedaan en daar lag ik dan. Melk uit een kokosnoot drinkend op mijn handdoekje, naar de stille oceaan kijkend in de zon. Ooooh, wat een heerlijk moment. Er vlogen prachtige tropische vogels om de palmbomen heen en 's avonds zelfs enorme vleermuizen en ik besefte me hoe gelukkig ik mocht zijn om dit mee te maken. Fiji Paradise.

Woensdag was het tijd voor de hoofdstad van Fiji: Suva! Door een klein, lokaal busje (Yvonne Jaspers size) werd ik opgehaald en binnen een uurtje was ik in Suva. Bij het resort vertelden ze me wel dat ik beter voor het donker terug zou kunnen zijn. Het is daar 's avonds niet 100% veilig voor toeristen. Goed om te weten. Na een bezoek aan het nationaal museum, het lokale eten geproefd te hebben en een aantal souvenirs gekocht te hebben was ik keurig voor het donker thuis. Wederom een fijne dag in Fiji paradise.

Donderdag heb ik voor het eerst in de Stille oceaan (or Pacific) gezwommen. Het zeewater was gewoon warm, heerlijk! Na een workout in de fitness ruimte, was het tijd voor tuna fishing! Met een klein speedbootje voeren we de oceaan op. Achter de boot werden de hengels in het water gehangen en het wachten was op de tonijn. Tonijn vissen kende ik alleen van tv en het leek me super vet om zo'n tonijn binnenboord te halen! Helaas wilde de tonijn niet echt bijten op deze dag en keerden we zonder vangst terug naar het resort. Desalniettemin was het een prachtige dag. Ik heb een zwaardvis/Merlijn gezien die zo'n 10 meter bij de boot vandaan even boven water kwam. En tijdens het varen sprongen er verscheidene vliegende vissen voor de boot uit. Heel vet om zo'n vis boven de zee te zien vliegen. En tijdens het zoeken naar goede visplekken voeren we lekker hard rond met de speedboot zodat de golven over de boot sloegen. Samen met een paar andere jongens ging ik dan voor op de punt van de speedboot staan, zodat we nat werden door het warme zeewater: heerlijk!

Op vrijdag ben ik naar het dorpje verderop in Pacific Harbour gelopen. Onderweg kwam ik langs een internationale school en ik het dorp heb ik lekker door wat winkeltjes geslenterd zonder iets te kopen. Het beviel me prima, zo alleen op een tropisch eiland, al begon ik Damon wel wat te missen. 's Middags heb ik een heerlijke wandeling gemaakt langs het prachtige strand van het resort. Onderweg heb ik schelpen gevonden en keihard gezongen richting de zee. Sommige mensen durven niet alleen te zijn of zijn bang om hun hele leven alleen te blijven en zoeken daarom naar iemand in hun leven. Ik denk dat dat niet werkt. Degene die voor jou bestemd is, kruist op een dag vanzelf je pad. En als dat zover is voel je dat vanzelf wel. Tot die tijd kun je naar mijn mening beter alleen blijven, want als je met iemand samen bent waarvan je eigenlijk diep van binnen weet dat dat niet voor altijd is... Kom je degene die wel voor jou bestemd is niet tegen! Ik geloof dat je twee of maximaal drie keer in je leven iemand tegenkomt die voor jou de ware kan zijn. Hoe mooi zou het zijn als je die persoon tegenkomt en je bent vrijgezel! Het enige wat je daar voor nodig hebt is geduld. En ja, je moet goed met jezelf overweg kunnen. Maar eenmaal samen met diegene, kun je alles aan!

Sorry, ik liet jullie weer even meevoeren in mijn gedachten op dat moment op het strand en het dubio waarin ik toen verkeerde.

Zaterdag was het snorkel tijd! De eerste keer in mijn leven dat ik boven een koraalrif ging snorkelen! De gekleurde vissen waren fantastisch en het koraal was hier en daar mooi. Maar het grootste gedeelte van het koraal was dood en wit... Nadat er ook nog een kleine * kwalletjes rond zwommen in de zee die je staken, vond ik het niet zo heel erg toen we weer op de boot stonden. Die middag wilde ik graag nog naar het plaatsje waar ik geland was op Fiji: Nadi. Dit had ik achteraf beter niet kunnen doen. Maar goed, wat als je alles van tevoren weet?

Na een bustocht van 3 uur kwam ik rond vieren in de middag aan in Nadi. Mijn plan was om de hindoe tempel van de Indiaanse mensen te bezoeken en wat rond te lopen door het dorpje. Bij mijn resort vroeg ik of ik ook in Nadi beter voor het donker weer terug op het resort kon zijn, maar volgens de vrouw achter de balie op dat moment was Nadi volledig safe. Toen ik uit de bus stapte en richting het centrum van het dorp liep, sprak een jongen mij aan. Hij vroeg of ik mee wilde naar het souvenirs winkeltje waar hij werkte en of ik daar met hem de traditionele drank wilde drinken van Fiji. Dit leek mij wel leuk en dus ben ik met hem mee gegaan. Na de welkomstceremonie en een klein souvenirtje gekocht te hebben wilde Luke mij weer afzetten op de straat waar ik hem ontmoet had. Onderweg kwamen we een poolcentrum tegen en het leek mij wel leuk om een potje tegen hem te poolen. Ik stelde het voor en hij stemde direct in. Tijdens het poolen kwam er een andere vriend van Luke langs en na een aantal potjes gepoold te hebben wilde ik wel eens wat van het dorp zien. Luke bood mij aan om een rondleiding te geven door het dorp waar hij werkte en ik vond het best. Samen met Luke en Jo (zo stelde de andere jongen zich voor) gingen we op weg naar de Hindoe tempel. Ik had mijn roze Mardi Gras shirt aan en ik vond het nog al ironisch om daarmee een hindoe tempel te betreden. De jongens wachten buiten op me en ik betrad de prachtige tempel. Eenmaal binnen kwam een man mij tegemoet en hij bracht me naar de bidplaats. Hij wilde dat ik een aantal woorden die hij zei na sprak en ik dacht: waarom niet? Na 5 minuten hem continu herhaald te hebben, was ik er wel klaar mee en zei ik: bedankt, ik respecteer uw geloof. De man liep met me mee naar buiten en ik was benieuwd wat hij van homoseksualiteit vond. Ik vertelde hem een aantal feiten over homo's en hij luisterde aandachtig. Aan het eind van de rit vertelde ik hem dat ik homo ben en dat ik dat al vanaf mijn geboorte ben. Ik zei dat ik niet in een God geloof en dat ik vooral in mezelf geloof. Volgens mij pikte hij het uiteindelijk redelijk goed op en zo kwam er een einde aan een respectvol gesprek over geloof en homoseksualiteit. Nu kun je denken: daar heb je Fabian weer met zijn gelul over homoseksualiteit. Maar ik zie het gewoon als iets interessants en vind het leuk om het daar af en toe over te hebben in de hoop dat ik mensen die opgroeien in een andere cultuur (zoals in India) kan overtuigen dat het volkomen normaal is om homo te zijn. Laatst heb ik via Ray weer een verschrikkelijk verhaal te horen gekregen van een jongen die zichzelf in het park heeft opgehangen omdat zijn ouders hem niet accepteren zoals hij was: homo. Zijn ouders waren zwaar gelovig en toen de jongen op een gegeven moment HIV onder de leden kreeg zeiden ze: God straft meteen. Lieve mensen, als je je geloof boven het geluk van je kind stelt, ben je naar mijn idee fout bezig. Dit is trouwens recent gebeurd in Nederland. En dan zijn wij één van de vooruitstrevende landen... Genoeg werk aan de winkel dus... En het maakt mij niet uit hoe andere, onbekende mensen mij zien... En ik ben al helemaal nergens meer bang voor... Dit betekent trouwens niet dat ik onvoorzichtig ben of niet nadenk over wat ik doe. Ik doe alleen dingen als het goed voelt.

Om mijn verhaal te vervolgen: na het bezoek aan de tempel ben ik met Luke en Jo nog langs een moskee en het rugbystadion van Nadi geweest. Het liep inmiddels tegen vijven en rond half 7 is het op Fiji meestal donker (heeft met de afstand van de zon en de evenaar te maken). Ik stelde voor om nog een biertje te drinken als afsluiting van de dag en daarna op de bus te stappen richting mijn resort. Had ik dat maar gedaan. Na het biertje in het park kreeg ik zin in.... stappen! Het was immers zaterdagavond en ik vroeg aan de jongens of ik bij één van hen zou kunnen slapen. Dat kon en we besloten uit eten te gaan bij een restaurantje waar Luke's broer in een live bandje speelde. Even voor de duidelijkheid: ik betaalde alles die dag omdat Luke en Jo niet al te rijk waren. Dit deed ik graag omdat zij leuk gezelschap waren en mij Nadi lieten zien. Na het eten besloten we naar een club iets buiten Nadi te gaan. Je kon daar karaoke zingen en er was een dansvloer: ideaal dus! Onderweg naar de club zei Jo dat ik mijn camera en mobiel wel in zijn tas mocht bewaren (ik had een plastic tas bij me). De tas van Jo gaven we af bij de uitsmijters van de club, maar het zat me toch niet helemaal lekker... Wat nou als die uitsmijters in zijn tas gingen kijken? Ik deelde mijn zorgen en Jo zei dat hij mijn camera en mobiel wel even op zou halen, dan konden we direct wat foto's maken van ons drieën. Jo kwam terug met mijn camera, maar niet met mijn mobiel. Ja, maar je mobiel is toch leeg, dus daar heb je ja niks aan nu? Dat is waar dacht ik, maar mijn mobiel bleef in mijn hoofd spoken. Nadat mijn geld op was in de club was Luke aardig dronken. Hij wilde meer bier en begon te zeuren. Ik vertelde dat mijn geld op was en dat als hij meer bier wilde hij dat zelf maar moest halen. Ik was inmiddels lekker aan het dansen en wilde nog wel even blijven. Maar Luke wilde weg en bleef zeuren. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en zijn we weg gegaan. Op de terugweg naar het centrum vroeg ik mijn plastic tas terug uit de tas van Jo en kwam ik tot de ontdekking dat mijn mobiel er niet meer in zat! Mijn eerste gedachte was: de uitsmijters! Ik wilde terug naar de club! Inmiddels was ik langs de bank geweest om de taxi op de terugweg te kunnen betalen en was Luke mijn geld aan het wisselen omdat de taxichauffeur geen wisselgeld terug had. Jo en ik wachtten in de taxi en ik vroeg hem wie hij verdacht van het stelen van mijn mobiel. Op een gegeven moment stapte Jo uit en ik dacht dat hij even een ommetje ging maken... Maar hij kwam niet terug! Toen begon er iets te dagen bij mij... Zou hij mijn mobiel gestolen hebben? Na deze leuke dag/nacht waarin ik alles voor hem betaald had? Inmiddels was Luke weer terug en hij wist het direct zeker: Jo heeft jouw mobiel! Luke zei dat hij veel mensen in Nadi kende en dat we nog even uit zouden moeten gaan omdat hij (nog) niet wist waar Jo woonde. Ik dacht: ik kan nu heel chagrijnig blijven of dit plan een kans geven... Ik besloot het laatste en met enige tegenzin gingen we verder stappen. Ik betaalde wederom biertjes aan Luke en Luke lette op mijn camera en portemonnee omdat we volgens hem in een club waren waar het niet veilig was voor buitenlanders. Oké, maar ik houd jou nu ook in de gaten dacht ik. Aan het eind van de avond vroeg ik mijn camera en portemonnee terug en bleek dat Luke doodleuk al mijn gepinde geld had uitgegeven aan drank zonder dat ik daar toestemming voor had gegeven. Nu was ik pissed off. En als ik pissed off ben moet je oppassen. Ik begon met steeds luidere stem te zeggen dat ik mijn geld terug wilde. Op een gegeven moment heb ik in zijn zakken gegraaid en zo'n 15 dollar terug gepakt (dit is MIJN geld Luke)! De politie kwam naar ons toe en vroeg wat het probleem was. Ik vertelde dat hij mijn geld had gestolen en meneer en ik gingen samen op weg naar het politiebureau. Ik deed mijn hele verhaal en Luke kon een nachtje in de cel slapen. Ik bleef wachten op het politiebureau tot de eerst volgende bus richting mijn resort vertrok de volgende ochtend. Bleeh, wat een * einde van zo'n leuke week op Fiji. Het heeft de leuke dingen wel grotendeels overschaduwd, maar ik heb er inmiddels vrede mee dat mijn mobiel weg is. Ik mis alleen de foto's en sommige contacten... Maar goed. Op maandagmorgen, voordat ik weer richting Sydney vertrok vanuit Nadi, ben ik op tijd met de bus naar Nadi gegaan. Ik wilde langs het politiebureau om te kijken of ze al iets van een spoor naar Jo hadden gevonden. Ik had inmiddels zijn Facebook aan de politie doorgegeven en de foto's van hem op mijn camera. Ik besloot zelf nog maar een rondje door Nadi te doen om uit te kijken naar Jo, maar helaas zonder resultaat. Wel ben ik langs het souvenirs winkeltje geweest waar Luke werkte en heb ik zijn baas verteld dat hij geld van mij gestolen heeft (ja, als je mij naait, naai ik jou ook). Zijn baas was ziedend en zei dat ik toestemming van hem had om hem in elkaar te slaan en dat hij zich ergens op straat bevond. Nou ben ik niet zo'n voorstander van fysiek geweld, maar ik besloot wel een poging te wagen Luke te vinden. Uiteindelijk ben ik terug naar het politiebureau gegaan en wat bleek? Luke had het geld dat hij gestolen had terug gebracht. Hij is direct zondag aan het werk gegaan om het terug te verdienen. Dit kon ik wel waarderen (het ging me niet om het geld, maar om het principe) en ik ben weer terug gegaan naar het winkeltje waar hij werkte. Luke bleek aanwezig, maar zijn baas was gigantisch kwaad op hem en ik zag in zijn ogen dat hij spijt had van het uitgeven van mijn geld. Ik zei dat ik hem zou vergeven en dat we er een biertje op zouden drinken. Dit hebben we gedaan en zo heb ik mijn reis naar Fiji toch redelijk positief af kunnen sluiten. Luke vertelde mij over zijn lastige jeugd. Zijn vader was inmiddels bij een man en zijn moeder bij een vrouw (nog duidelijker waarom homoseksualiteit bespreekbaar moet worden gemaakt). Hij had inmiddels zelf 3 kinderen en toen hij zaterdag nacht niet thuis was gekomen, was zijn vrouw ontzettend kwaad geworden. Ja schat, dat was niet mijn schuld. Maar ik heb hem alles verteld wat ik over homoseksualiteit weet en ook dat het vaak in de familie voorkomt en het dus mogelijk zo zou kunnen zijn dat één van zijn kinderen homoseksueel is. Hier was hij zichtbaar niet blij mee (hij had overigens geen problemen met homo's), maar één van zijn kinderen homoseksueel? Onmogelijk! Ik hoop het voor hem en zijn kinderen... Maar als het toch zo is hoop ik dat hij zich mijn gesprek herinnert... Luke beloofde mij uit te kijken naar Jo en als hij hem vond zou hij mijn mobiel terug vragen... Ik heb inmiddels nog steeds niks gehoord van de politie in Fiji en het is goed zo.

Vooraf toen ik dit blog ging schrijven wilde ik jullie bijpraten tot vandaag de dag. Maar gezien de lengte van dit blog en de zin om door te schrijven laat ik het nu bij Fiji. Ik zal zeer binnenkort verder schrijven.

Wat ik geleerd heb op Fiji? Dat ook mijn gevoel me soms in de steek laat. Ik vertrouwde Luke en Jo op een gegeven moment te veel. Als ik mensen vertrouw ben ik een open boek, maar in arme landen moet je denk ik altijd bedenken dat zij jou als rijke toerist zien. Jo heeft als toetje op een leuke dag mijn mobiel mee genomen. Ja... Shit happens, maar goed. We leven nog!

Liefs Fabian