Back to reality en toch weer niet

Zoals beloofd in mijn vorige blog, een vervolg van mijn leven van de laatste tijd vanuit Sydney.

Maandagavond kwam ik vermoeid en bestolen van mijn mobiel aan in mijn Sydney. Ik besloot direct op het vliegveld maar een nieuwe mobiel te kopen en dat is vrij goedkoop gelukt. Ik heb nu een prepaid telefoon waar ik alle simkaarten in kan douwen en een Australisch (what's app) nummer. Als je me wilt berichten vanuit Nederland kan dat op het volgende nummer: +61420454296. Ik was blij toen ik eindelijk bij Damons appartementje was en een soort van thuis kwam.

De volgende dag moest Damon werken en had ik tijd om mijn zaakjes een beetje op orde te krijgen. Voor Fiji had ik de aardappelfabriek al mijn CV bericht en ik werd verzocht wat van me te laten horen als ik terug was in Sydney. Na wat heen en weer gemaild te hebben kon ik woensdag om 10.00 op gesprek komen! Spannend!

's Avonds rond 22.00 kwam Damon terug van zijn werk (hij werkt in een restaurant meestal achter de bar) en vertelde ik het goede nieuws. Ook had ik de afgelopen week op Fiji nagedacht over hoe het nou verder moest met ons. Tijdens de laatste dagen van de Gaypride was ik al super veel met Damon opgetrokken en dat voelde goed, maar ik vind het nogal wat om direct bij iemand in te komen wonen. Ik zei dat ik niet zo goed wist wat we nu moesten doen... Damon zei: is het een optie om de maanden in Sydney zonder mij door te brengen? Nee, zei ik direct. Dan is het toch veel handiger en fijner om bij mij in te trekken de komende tijd? We zien wel hoe het loopt en we hoeven niet direct te trouwen toch (bovendien kan dat niet eens hier in Australië als homo :P)? Zo had ik sinds die avond een vriend en een huis hier in Sydney!

Om 10.00 de volgende dag kwam ik aan bij het kantoor van Hoban (uizendbureau in Sydney). Ik vond het toch redelijk spannend en na wat formulieren ingevuld te hebben, kwam ik in gesprek met een leuke vrouw. Ik vertelde dat ik graag in de aardappelfabriek wilde werken de komende maanden en zei gaf me eigenlijk direct de baan. Waaauw! Super blij ging ik op weg om mijn werkkleding voor de komende tijd te kopen: stalen schoenen, een fel ORANJE hesje (je mocht ook een fel geel hesje dragen, maar ik wilde per se een oranje) en een lange zwarte broek. Dit was mijn outfit voor de komende tijd! Dat veronderstelde ik op dat moment ten minste....

De werktijden waren normaal gesproken van 06.00-14.00 en ik kon direct die donderdag beginnen. Top! Om 04.15 ging mijn wekker donderdagnacht. Dat was iets minder, maar opgewekt stond ik op en rond 05.00 was ik op Central om te meeten met de Nederlandse jongen van wie ik het baantje min of meer in de schoot geworpen had gekregen. Na een trein en bus rit van samen 35 minuten kwamen we rond 10 voor 6 aan bij de aardappelfabriek. Het was nog donker en samen met een andere jongen die vandaag zou beginnen werden we naar een kamertje gedirigeerd. Na een korte uitleg van wat wel en niet toegestaan was op de werkvloer konden we aan de slag. Het werk was vooral fysiek zwaar. Het kwam er op neer dat je de hele dag zakken van rond de 4 kg tilt en in bakken, zakken, kratten en containers deponeert. Heel soms moest je tellen, maar voor de rest hoefde je niet zoveel na te denken. Na mijn eerste werkdag (eindtijd 15.00) was ik compleet naar de filistijnen. Die avond lag ik vroeg in bed, want de volgende ochtend ging mijn wekker weer om 04.30...

Vrijdag werkte in van 06.00-16.00 en daarna was het (gelukkig) weekend! Lekker een filmpje kijken (de Lion King!), een drankje doen in de zon bij de Opera bar en zaterdagavond uit naar Stonewall. Zondagavond skypen met mijn moat Rut en toen was het maandagochtend weer tijd om naar de aardappelfabriek te gaan...

Het was fijn dat ik twee dagen had om bij te kunnen komen van het fysiek zware werk, maar ik was weer klaar voor een nieuwe werk week! Maandag werkte ik 8 uur, dinsdag 7,75 en woensdag zelfs van 06.00-18.00! Het was extreem druk in de fabriek omdat het vlak voor Pasen was (ik dacht dat ze eieren aten met Pasen i.p.v. aardappels) en mijn lichaam begon steeds meer te wennen aan het werk, maar na woensdag was mijn lichaam er wel even klaar mee. Ik had mijn vinger tussen twee kratten gekregen die dag en mijn vingers waren door het continu oppakken van aardappelzakken zo week als wat. Ik werd per dag ge'smst of ik de volgende dag ook kon werken en voor donderdag had ik nog niets gehoord. Dit vond ik helemaal niet erg, maar in de trein op de terugweg kreeg Ryon (de Nederlandse jongen waar ik mee werkte) een sms van het uitzendbureau of ik de volgende dag ook nog beschikbaar was. Ze hadden mij ook een sms gestuurd, maar deze had ik om de één of andere vage reden niet ontvangen. Ik zei tegen Ryon dat ik morgen niet kon en hij stuurde dat terug. Vervolgens kreeg hij het bericht terug dat als ik morgen niet zou komen werken ik niet terug hoefde te komen... Ik werd dus min of meer onder druk gezet. Nou kun je bij mij veel maken, maar het heeft geen enkel nut om mij onder druk te zetten. Dat heeft namelijk een averechts effect. Op dit bericht heb ik verder niet meer gereageerd trouwens. Die avond heb ik een e-mail gestuurd met opnieuw mijn telefoonnummer en heb ik mijn beschikbaarheid voor de week na Pasen opgegeven. Ik was heus van plan om dit werk op te bouwen naar 4, 5 en waarschijnlijk zelfs 6 dagen per week, maar in het paasweekend veranderde mijn blik op dit werk en vooral op de manier waarop ze mij behandelden: als een stuk stront. Op mijn e-mail kreeg ik geen reactie en dat voelde niet goed. Op een gegeven moment was mijn grens bereikt en heb ik een mail gestuurd. Een hele nette mail wel te verstaan met de boodschap dat ik niet meer beschikbaar was om te werken voor hun uitzendbureau. Ook heb ik (des Fabians) aangegeven waarom ik niet meer beschikbaar ben. Ik verwacht van iedereen dat je mij met respect behandelt. Je hoeft me echt niet in de watten te leggen en je hoeft ook niet altijd aardig tegen me te zijn, maar als ik je respect niet voel is het klaar. Ook al ben je de Paus of president van Amerika... Behandel me gewoon normaal. Is dat nou zo moeilijk? Blijkbaar wel voor sommige mensen... Prima, maar dan ga ik en wens ik je veel succes met je verdere leven.

Natuurlijk kom je in je leven niet onder ruzies uit. Vooral de mensen die het dichtst bij je staan, kunnen soms het bloed onder je nagels vandaan halen. Denk aan je ouders, zusje of af en toe met vrienden. Deze mensen zou ik altijd blijven vergeven en ik denk dat je soms ook moet vergeven in het leven. Het is goed om te vergeven. Maar ik ben niet iemand die snel vergeet. Mijn indrukken van mensen (vanuit mijn perspectief) kloppen altijd vrij aardig. Als jij mij op een bepaalde manier behandelt, respecteer ik dat omdat jij zo bent op dat moment en je er waarschijnlijk ook niet zoveel aan kunt doen dat je zo doet. Kom je in mijn irritatie zone dan zal ik je nog met respect behandelen. Maar ga je over mijn grens en begint het pijn te doen en stop je niet nadat ik het je normaal verzocht heb? Ja, sorry schat. Dan is het tijd om te zeggen waar het voor mij op staat en (als het kan) met respect afscheid te nemen. Dat kan soms tactisch en soms kan dat niet tactisch. That's life. En ja, ik weet ook wel dat ik af en toe niet de makkelijkste ben.

Waar was ik gebleven? Ooh ja, Pasen. Op Goede Vrijdag zijn Damon en ik naar Bondi beach geweest om te lunchen in een Chinees restaurant. Daarna ging Damon naar vrienden en ben ik van Bondi naar Coogee beach gelopen met lekkere muziek in mijn oren. Het is fijn om af en toe ''me-time'' te hebben en om na te denken. Zaterdagavond zijn Damon en ik uiteten geweest samen met de vriendengroep van Damon. Een vriend van hem vierde zijn verjaardag en na het diner zijn we nog een drankje wezen doen. Zondag hebben Damon en ik iets van onze to do list gedaan en hebben we gepoold. Netherlands-China 4-1 ;) Op tweede paasdag moest Damon werken en ben ik op zoek gegaan naar ander werk. Op onze to do list staan ook de Harry Potter films en we zijn op het moment helemaal into Harry Potter. Die avond keken we wederom een Harry Potter film.

Dinsdag ging mijn zoektocht naar ander werk door. Tussen het job hunting door wilde ik graag een boek scoren in de YHA (hostel). Ze hebben daar een boekenkast en tot mijn vreugde vond ik het vijfde deel van Harry Potter in het Nederlands! Mijn dag kon niet meer stuk en het heeft zo moeten zijn dat ik dat boek zou vinden! Die dag was er wederom een vriend van Damon jarig en hij vierde zijn verjaardag in een karaoke kamer. Op zijn Japans/Chinees met vrienden een karaoke kamer huren! Super leuk! Helaas moest Damon werken, maar ik heb me kostelijk vermaakt met zijn vrienden.

Op woensdag weer verder op zoek naar een baan. Ik had inmiddels gesolliciteerd bij een primary school invalpool in Sydney en ze hadden mijn sollicitatie beantwoord in een e-mail en wilden mij graag op gesprek hebben. Helaas heb ik na die mail niks meer van ze gehoord...

Donderdag begon ik te bedenken wat voor werk ik nog meer zou kunnen doen in Sydney... Au-pair voor een aantal maanden? Ja, maar dat verdient echt super slecht... Ander easy werk? Ja, maar hoe weet je dan of ze je redelijk behandelen? Twijfel, twijfel, twijfel in mijn hoofd en ik wilde toentertijd nog wachten op de mail van de primary school invalpool. Ik heb er zelfs nog weer een keer achteraan gemaild, maar zonder resultaat. Donderdagavond ben ik met Clara naar een R&B party geweest van een uur! Het was een soort work out in een kerk compleet in het donker! Super leuke ervaring en ik heb gezweet als een otter. Dit is ook de bedoeling, want het is een soort alternatief voor sporten!

Op vrijdag was het lekker weer en Damon was vrij en dus besloten we een dagje naar Coogee beach te gaan samen met George en zijn vriend. Zaterdag had ik overdag een feestje van de Mardi Gras vrijwilligers en is Damon bij vrienden langs geweest. Zaterdagavond was het natuurlijk staptijd en zondag heeft Damon uitgebreid Chinees gekookt voor een vriendin en voor mij en zijn we daarna naar een draqshow in Oxford street geweest.

En toen was het weer maandag... Op zoek naar werk... Maar ja, hoe vind je een baan in een miljoenenstad zónder connecties. Dat is heel, heel moeilijk. Ik woonde inmiddels 3 weken bij Damon en had de hostels (en mogelijke kansen op werk via via) ook al geruime tijd achter me gelaten. Wat komt er in je op Fabian? Wat wil je? Wil je zo 3 maanden in Sydney leven? Daar kwam een voorzichtige nee... Maar de nee werd steeds duidelijker en toen ik opnieuw afgewezen werd voor een inschrijving voor nota bene een uitzendbureau heb ik de knoop door gehakt: ik trek door richting het noorden, richting Brisbane en Cairns. Misschien kom ik onderweg wel een job tegen en bovendien heb ik al mijn tripjes al betaald tijdens een december special en heb ik ook nog wel wat geld, dus ja... Dit is dan het beste lijkt me... En Damon en jij dan? Ja, ik geef toe dat het lastig was om hem te vertellen dat ik door moest. We waren er toch vanuit gegaan dat we tot juli bij elkaar konden blijven. Maar we wisten beiden dat er een dag zou komen dat we weer zonder elkaar verder zouden moeten leven... Daar zijn we altijd open in geweest. We hebben het leuk samen, Damon is héél leuk, maar of het voor altijd is? Je moet altijd eerlijk blijven naar elkaar toe en naar jezelf toe. Is het verkeerd om met iemand te zijn terwijl je weet dat het niet voor altijd is? Ik denk het niet, als je maar eerlijk tegen elkaar blijft en het uitspreekt. Damon en ik maken elkaar sterker. Damon is mijn eerste vriend en ik ben zijn eerste vriend. Het heeft zo moeten zijn dat we elkaar tegenkwamen. Soms kom je mensen in je leven tegen die er voor een bepaalde periode zijn. Om je iets te leren. Damon en ik kunnen het heel goed met elkaar vinden en lopen lekker hand in hand door Sydney. We doen leuke dingen, gekke dingen en voelen ons op ons gemak in elkaars gezelschap. Maar die avond was het even niet zo leuk om te vertellen wat mijn plannen waren. 2 mei ga ik door naar het noorden Dam. Oooooh. Ja, het lukt me niet om hier werk te vinden en het voelt beter om door te trekken. Ja, hmm dus je blijft niet tot juli. Hmmm, nee... Even een stilte: maar dan maken we er nu toch nog een fantastische maand van! :D Hahaa, zeker! Daarom vind ik jou zo leuk! Je ziet alles vanaf de zonnige kant in het leven en daar houd ik van.

Afgelopen week heb ik vooral weer gechilld en kun je min of meer zeggen dat ik aan mijn tweede pre pensioen begonnen ben. Naar de kapper, appartementje schoonmaken, wasje draaien, een dagje naar het strand (mét Harry Potter boek natuurlijk!) en een hostel vriend op de koffie. Living the good and cheap life! Donderdagavond met Dam een karaoke kamer gehuurd. Vrijdag 1,5 uur in de bus gezeten naar Palm beach en daar samen met een jongen die ik eerder in het hostel ontmoet had een tochtje gemaakt over het strand richting de vuurtoren. Op zaterdag hebben Dam en ik elkaar Chinees en Nederlands geleerd en enorme lol gehad. En zondag zijn we met 10 man (vrienden van Damon en een paar van mij) richting Jervis Bay gereden. Een prachtig wit strand met enorm blauw water. Op de terugweg zijn we nog langs een blow hole geweest (een gat in een rots waarin water omhoog gespoten wordt als er een golf onder de rots uiteen slaat).

En toen was het weer maandag. Oo nee, dinsdag alweer. Gister ben ik over de Harbour bridge naar de overkant gelopen. Een enorm mooie wandelroute met prachtige uitzichten op mijn stad: Sydney! Af en toe begin in te beseffen dat ik nog maar drie weken in Sydney heb voordat ik door ga met mijn reis. Ja... Maar tot die tijd gaan Damon en ik er nog het beste van maken! Zoals Damon zegt: de herinneringen zullen altijd blijven! En zo is het!

Liefs Fabian

P.s. Ik ben weer BIJ met mijn blogs! :D

p.p.s. Go with the flow in life, there is no other choice! Ook al betekent dat soms dat je lastige keuzes moet maken! Maak ze met je hart, dan zijn ze uiteindelijk altijd goed!