Eastcoast part II

En toen was ik alweer 8 maanden weg uit Nederland...
De tijd vliegt het grootste gedeelte van mijn reis voorbij, maar ik merk dat ik de laatste tijd steeds meer richting ons kikkerlandje verlang. Ik begin o.a. mijn familie, vrienden, het lesgeven, haring en goede kaas te missen. En alhoewel ik Australië een prachtig land vind, zou ik hier nooit willen wonen. Ten eerste omdat het te ver weg is van Nederland, ten tweede omdat (vanaf hoe ik het kan inschatten) de regering hier echt 200 jaar achterloopt met de wetgeving in Nederland. En ten derde: omdat Nederland gewoon een fantastisch land is met super leuke, open, gezellige mensen! Daar mogen we best wel een beetje trots op zijn!
In deze blog zal ik jullie proberen mee te nemen naar het fantastische tweede deel van de oostkust van Australië.
Als eerste stond de trip naar Fraser Island op het programma. Om 05.30 's ochtends ging de wekker en na een veiligheids DVD gezien te hebben en de nodige papieren getekend te hebben gingen we op pad in onze 4WD (fourWheelDrive). Fraser is het grootste zandeiland ter wereld en er zijn bijna alleen maar zandwegen op het eiland, vandaar dat we met dikke jeeps daar heen gingen. De avond voor de trip had ik al een leuke jongen uit Zwitserland (Cédric) en een leuk meisje uit Utrecht leren kennen en we besloten bij elkaar in de 4WD te gaan. In elke jeep zaten 8 à 9 mensen en met alle bagage die we meenamen was het best nog wel proppen. Wij zaten bij de gids in de jeep (John) en reden voorop. Nadat we al wat pelikanen bij de pont hadden gespot reden we na een korte tocht over de zee Fraser Island op. Mijn God, dat was wel even wennen. De zandwegen waren aardig bumpy en de jeep schudde lekker heen en weer. We zijn bij twee prachtige, heldere meren gestopt en hebben daar wat gezond en gegeten. Fraser wordt om de zoveel jaar voor de helft platgebrand. Dit is goed voor de eucalyptusbomen, die baat hebben bij hitte en daardoor verder kunnen groeien. Ook wordt door de brand het afval van de natuur opgeruimd en is er ruimte voor nieuw leven. Ze branden niet in één keer het hele eiland af omdat anders de dieren geen ruimte hebben om te overleven. Er zijn ook heel veel planten die hun zaden laten vallen tijdens zo'n bosbrand. Bosbranden horen bij Australië en zo houdt de natuur de boel in evenwicht.
Aan het eind van de middag kwamen we aan bij onze camping. Deze werd door hekken omringd vanwege de aanwezige dingo's (dit zijn een soort honden die in het wild leven, familie van de wolf). Ze zien er heel schattig uit, maar ze kunnen heel agressief zijn. Helemaal in deze tijd van het jaar, waarin ze hun jongen groot brengen. We mochten ons kamp onder geen beding alleen verlaten en moesten altijd in duo's opereren. Spannend hoor! Alleen hebben we helaas geen dingo gezien op Fraser. Dit komt ook omdat ze zich koest houden als ze jongen hebben.
Het was 's avonds altijd vrij vroeg donker op Fraser (uurtje of 17.00), maar ooooh wat was rond een uur of 22.00 de sterrenhemel prachtig. Samen met Elianne (Nederlandse meisje) en Cédric hebben we twee avonden genoten van de prachtige sterren die ons universum rijk is!
De tweede dag zijn we rond een uur of 08.00 opgestaan en na het ontbijt zijn we onze 4WD weer ingestapt. Omdat ik steeds bij de gids in zat heb ik helaas niet heel veel kunnen rijden op Fraser (al vond ik dat ook niet heel erg). Maar na een stop bij een stromend beekje richting zee was het mijn kans: ik kon een stukje rijden op het strand! Het is te vergelijken met rijden in de sneeuw. Je hebt relatief weinig grip en het is een kwestie van je stuur recht houden. Heel gaaf om op een strand zo'n 80 km per uur te rijden! Fraser is heel groot, zo'n 140 km lang en 80 km breed, dus hebben we tussen de stops door aardig lang gereden. Op een gegeven moment stopten we bij een prachtig uitzichtpunt, waarbij we eerst naar boven moesten klauteren via een paadje tussen de rotsen door. John vertelde ons dat hier aboriginals van de rots zijn gegooid toen de Europese kolonisten hier aankwamen. Soms heb je de kans om blue whales (de blauwe vinvis) te spotten vanaf dit punt! En warempel: verderop, zo'n 500 meter vanaf de kust, zagen we er één! Hij was niet heel goed te zien, maar je zag hem duidelijk boven het water uitkomen om naar adem te happen! Tijdens een volgende stop heb ik ook een super grote leguaan gezien, dus aan wildlife geen gebrek tijdens deze trip!
's Avonds hebben we met de hele groep het weerwolfspel gespeeld. In het begin was ik wat lacherig (ik kende het spel, maar dacht dat het alleen voor kinderen bedoeld was), maar er bleek een heuse tactiek achter het spel te zitten. Ik ben helemaal bijgedraaid en zouden het zeker aanbevelen om met een groep (kinderen) te spelen als je op één of ander uitje bent! Na dit spel was de groep hechter dan ooit en het was jammer dat dit al onze laatste avond samen was. De laatste dag zijn we nog naar Lake McKenzie geweest. Dit was voor mij het absolute hoogtepunt van de trip! Kristalhelder blauw water dat je zo kunt drinken tijdens het zwemmen. John vroeg ons ook om geen zonnebrand op te doen voor het zwemmen omdat dit direct gevolgen heeft voor de staat van de natuur op het eiland. Er werd ons de hele trip (en terecht!) op het hart gedrukt geen afval achter te laten op dit fantastisch mooie eiland! Een aantal handige acties van mij tijdens de trip: 1.0 Op een gegeven moment zie ik een Zweeds koppel op onze jeep staan om een foto te maken van de jeep en de zee op de achtergrond. Dit leek Fabian ook wel wat. Ik klim de jeep op, sta klaar voor een foto en hoor: Go of the roof! Ja hoor, net toen het Zweedse koppel op het dak stond had John het niet door, maar nu Fabian op het dak staat ziet onze gids het wel. Ik had er ook niet echt bij nagedacht dat een jeep ook gewoon een auto is en heb later netjes mijn excuses aangeboden aan John. Actie 2.0 Tijdens het bereiden van ons avondeten (ik kookte steeds samen met Cédric en Elianne) hebben we olijfolie nodig om de groenten te bakken. Een Engels meisje zegt tegen mij: ''Ik denk dat dat de olijfolie is!'' Zonder na te denken gooi ik wat van dat spul in de pan. Na een tijdje begint het te bubbelen... Ach, dat zal het vocht wel zijn van de groenten. Eenmaal aan het afgieten komen we erachter dat het spul wat ik in de pan heb gegooid ZEEP was! Oooppss, we hebben geen ander eten, dus na tig keer de groenten afgespoeld te hebben, hebben we ze toch maar opgegeten! Je proefde er trouwens weinig van in combinatie met de pastasaus. :P De dagen na de Fraser trip heb ik lekker rustig aan gedaan. Elianne ging richting Sydney en daar namen we dus afscheid van en Cédric ging net als ik richting Cairns. We kwamen erachter dat we toevallig dezelfde trip voor de Whitsundays hadden geboekt en besloten deze trip ook samen te gaan maken!
Na een nacht van 10 uur (!!) in de bus kwamen we aan in Airlie beach. Even acclimatiseren, hardlopen met Cé en een aantal biertjes verder stond de volgende trip alweer op het programma: Whitsundays!
De weersvoorspelling was niet optimaal voor deze trip (op Fraser was het heerlijk weer) en we vertrokken in een grijze motregen richting Whitsundays. Whitsundays is de verzamelnaam voor 74 eilanden in het Great Barreer Reef (GBR) en op één van deze eilanden zouden wij twee nachten door brengen! Wij zouden de enige groep zijn en dus hadden we het eiland voor ons alleen (muhaha). De zee was niet heel rustig en ik was blij toen we eenmaal voet aan wal hadden gezet.
Het eiland bleek heel groen, rustig en mooi te zijn. Er was ook de mogelijkheid om te tennissen en daar waren Cé en ik wel voor te porren. Zwitserland-Nederland 7-6. 's Avonds nog een potje gepoold en niet te laat naar bed gegaan omdat we de volgende dag de hele dag op zee zouden doorbrengen.
De volgende dag was de zee gelukkig rustiger en scheen af en toe zelfs de zon! Als eerst zetten we koers richting Whiteheaven beach. Dit is het strand dat in alle brochures van de Whitsundays te vinden is. Wat een prachtig, witter dan wit strand! Na een paar wijntjes gedronken te hebben in een poeltje en een frisse duik in de (warme) zee, wilde ik ook nog wel even wat wildlife spotten. Verderop konden we pijlstaartroggen en rifhaaien zien vertelde onze gids en zo ging ik samen met een Duitse jongen op ontdekkingstocht. En ja hoor! In het ondiepe water verderop het strand hebben we pijlstaartroggen en rifhaaien gezien! Wat blijft dat toch mooi! Op de boot hadden we ook al een zeearend en een joekeloekus van een zeeschildpad gespot! Na Whiteheaven beach hebben we nog gesnorkeld. Dit viel een beetje tegen omdat de zee nog steeds onrustig was en het water troebel.
Die avond was het karaoke night! Laat mij dat nou perfect passen! Ik moet zeggen dat de Whitsundays groep wat jonger (en saaier) was dan de Fraser groep en de karaoke was in een super grote zaal waar in het hoogseizoen 120 mensen dineren. Wij waren met een groep van 40 en dus was de animo om te zingen niet heel erg groot. Uiteindelijk heb ik maar de stoute schoenen aangetrokken en vijf nummers gezongen met verschillende mensen. O.a. beat it van Michael Jackson met een Belgische jongen, like a virgin van Madonna met een Duitse jongen en Maroon 5 met een Duits meisje. Natuurlijk moest ik ook even gek schreeuwen en dansen, maar daarna kwam het wel een beetje los en was het een super avond waarop de meeste mensen gezongen hebben!
De volgende dag hebben we (de meesten met een brak hoofd) nog kokosnoten gekraakt en gedronken, super grote vissen gevoerd met een soort bix en nog meer pijlstaartroggen en rifhaaien gezien! Al met al een heel mooie trip! De dagen erna ben ik nog blijven plakken in Airlie beach. Het leuke van het reizen van Sydney naar Cairns (of andersom) is dat je steeds dezelfde mensen tegenkomt. Zo heb ik in deze dagen nog een drankje gedaan met een Nederlands meisje die ik in Brisbane ontmoet heb en ben ik ook het Zweedse koppel van de Fraser groep weer tegen gekomen. Het mindere van de dagen na de Whitsundays is dat ik in een hostel bad bugs opgelopen heb (huisstofmijt). En dat jeukt mien jongens. Ik heb mijn hele backpack in de vriezer gedaan en mijn kleren uitgewassen en toen waren ze min of meer weg.
Voor Cairns ben ik min of meer noodgedwongen nog gestopt in Townsville. Omdat ik vanuit Sydney twee bussen geboekt had (de eerste bus had ik gemist omdat ik door mijn wekker heen geslapen had) heeft Greyhound de dubbele rit wel berekend in het aantal uren dat ik mocht reizen met de bus. En dus moest ik eigenlijk in een heel klein dorpje, 6 uur voor Cairns de bus uit! Nou breekt mijn klomp! Ik boekte de bussen via de site van Greyhound en zij hadden mij niet uitgelegd wat ik moest doen als ik onoverhoopt een bus zou missen. Ik dacht dat ik dan gewoon een nieuwe rit kon inplannen zonder consequenties. Maar nee, ik moest toch echt een nieuw ticket kopen voor de laatste 6 uur. Dit vond ik zo kinderachtig dat ik maar gewoon ben uitgestapt. De buschauffeur was wel zo aardig om me in een stad verderop af te zetten in plaats van een klein dorpje. Gelukkig kende ik een Duitse jongen van de Fraser en Whitsundays trip die met zijn auto richting Cairns trok. Hij was toevallig ook in Townsville en de volgende dag zijn we samen in zijn auto richting Cairns gereden, problem solved!
Onderweg naar Cairns zijn we nog bij een paar prachtige watervallen gestopt en later die dag kwamen we aan onze eindbestemming van de oostkust: Cairns! Een stad midden in het regenwoud, met overal vleerhonden, pelikanen en andere mooie vogels.
De volgende dag besloten Max (Duitse jongen waarmee ik meegereden ben het laatste stuk naar Cairns) naar het Aboriginal centrum te gaan van Cairns. Ik had nog niet echt een Aboriginal centrum bezocht en omdat ik niet naar Uluru/Ayers rock ga leek het me toch interessant om iets mee te krijgen van de Aboriginals. Dit was een super leuke ervaring en we hebben met boemerangs en speren mogen gooien, naar een traditionele dans gekeken, uitleg gekregen over de medicijnen/planten die de Aboriginals gebruiken, geleerd over didgeridoo spelen en over de droomtijd in de Aboriginal geschiedenis.
De week erna heb ik mijn laatste trips ingepland die ik nog voor de boeg had: snorkelen op het GBR, skydiven boven Cairns en twee dagen naar het Daintree rainforest! Een paar dagen heb ik een beetje gechilld in en rond mijn hostel. En op donderdagochtend hebben Max en ik samen gepaddleboard bij Palm Cove. Dit had ik geboekt via een site en we betaalden 0,25 pp voor een uur paddleboarden! Dat is nog eens een leuke meevaller! Op vrijdag was het tijd voor het snorkelen op het GBR! Toen ik de boot opstapte had ik al mijn bedenkingen. Wat een reusachtige boot... Samen opeengepakt met 170 mensen moesten we naar een uitleg luisteren over de dag. Er werd heel lacherig gedaan door de crew van de boot en tussen neus en lippen door werd nog even verteld dat je het koraal niet mocht aanraken. Vervolgens kwamen we bij de eerste snorkelplek aan en ging ik te water... Hoort het koraal zwart en wit te zijn? Nee toch? Het hoort toch te ademen en te bewegen? Ik besluit een stukje verder te zwemmen, maar het blijft over het algemeen zwart en wit. Wel zie ik mooie vissen in allerlei kleuren, maar ik heb een * gevoel. Ik besluit eerder uit het water te gaan omdat ik het niet langer kan aanzien. Jeetje, ik had wel verhalen gehoord dat het GBR voor 95% al is aangetast, maar het is wel heel hard als je dat dan met eigen ogen ziet. Ik voelde me schuldig. Ik vroeg aan andere mensen wat zij ervan vonden. Prachtig! Super! Ben ik dan de enige die ziet (of wil zien) dat het koraal zo goed als morsdood is?
We varen door, hebben een lekkere lunch aan boord van onze Titanic en stoppen wederom om twee uur te snorkelen. Ik spring het water in en ja, dit ziet er beter uit! De koralen ademen hier en daar en deinen lekker op en neer op de golven van de zee. Maar toch zie je ook hier dat het aangetast is. Onze mannetjes en vrouwtjes aan boord vertelden ons dat we niet verder dan 50 meter van de boot af mochten snorkelen. Mn hoela! Ik ga niet met 170 man op 50 meter van de boot snorkelen. Dan is dan kans dat ik een zeeschildpad of haai zie ongeveer net zo groot als dat ik ooit hetero word (niet dat ik dat nog wil). Ik besluit om maar de domme toerist uit te hangen en snorkel 100, 200, 300, 400 ik denk zo'n 500 meter van de boot. En ik zie een HAAI! Hij was grijs en zeker groter dan 1 meter! Maar hij was binnen een seconde weg omdat hij schrok van mijn aanwezigheid. Een paar seconden later word ik op mijn schouders getikt en ik schrik me lam. Een mannetje van de boot was mij gevolgd. Hij: ''Wat doe jij hier?'' Ik: ''Snorkelen.'' Hij: ''Weet jij hoever 50 meter is?'' Ik: ''Uuhmm, nee?'' Hij: ''Nou dit is 500 meter dus nu als de wiedeweerga terug naar de boot!'' Prima schat, ik heb nu toch al lekker een haai gezien. Later blijf ik braaf rond de boot snorkelen. En plots zie ik duikers het koraal aanraken! Ik wil er heen zwemmen om er wat van te zeggen, maar ontdek dat degene die het koraal aanraakt één van de gidsen van de boot is! Hij is doodleuk met zijn duikgroepje foto's aan het maken terwijl ze het koraal aanraken. Ik ben er klaar mee en ga weer aan boord van onze veel te grote boot. Later praat ik nog met een ander vrouwtje van de boot en vertel ik wat ik gezien heb tijdens het snorkelen. Ja, niet iedere gids heeft respect voor het koraal, maar ik raak het nooit aan hoor! Bovendien is dit maar een kleine aantasting van het koraal als je het vergelijkt met de opwarming van de oceanen. Daardoor gaat het koraal pas echt naar de knoppen! En daar zijn wij dan niet verantwoordelijk voor? , denk ik. Maar ik besluit de discussie maar te beïndigen door te zwijgen (ja, dat kan ik af en toe ook).
In het weekend daarop heb ik twee wedstrijden van het Europees kampioenschap live gezien met Cédric. Zijn land moest voetballen tegen Polen, maar ze verloren helaas met penalty's. Ook was er beachvolleybal in Cairns en daar ben ik samen met het Zweedse koppel heen geweest. Het waren kwalificatiewedstrijden voor de spelen in Rio en het was spectaculair om naar te kijken.
Na het weekend ben ik met het Zweedse koppel naar de botanische tuinen van Cairns geweest. Hier zwemmen krokodillen in het water, dus je mag niet zwemmen in de openbare wateren. We waren vergeten muggen spray op te doen, dus na de botanische tuinen waren Nina en ik muggenbulten bij elkaar aan het tellen. Elia was de enige die niet gestoken was..
Dinsdagochtend was het dan zover: skydiven! Met een super klein vliegtuigje en een man of 16 stegen we op. Het was redelijk bewolkt, maar de man waarmee ik samen zou springen zei dat dat wel leuk was. Zo kon ik goed zien hoever we in onze vrije val naar beneden zouden vallen. Hij zou namelijk aan het koortje van de parachute trekken als we in de wolken waren. Waaaaauw, we sprongen en wat een gaaf gevoel! Je valt als een baksteen 30 seconden naar beneden en het is een fantastisch vrij gevoel. Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd en toen de parachute uitklapte had ik even wat last van druk op mijn oren. Maar toen we beneden waren zei de man waarmee ik gesprongen had: je vond het wel mooi geloof ik of niet? Ik hoorde je zelfs boven de wind uitschreeuwen (ooooops). Ja, dit zou ik in tegenstelling tot bungyjumpen nog wel eens willen doen!
Op woensdag was het tijd voor mijn laatste trip in Cairns. Het Daintree rainforest! Het warme, tropische regenwoud boven Cairns. Ik heb er een prachtige track gelopen, een casuarius gezien (een soort emu met een blauwe kop, zeer zeldzaam, er zijn er nog 1100 van in het wild) en toch wel het hoogtepunt van de trip was het zien van de zoutwaterkrokodillen! Wat een prachtige reptielen! Tijdens een bootcruise van een uur hebben we vier grote en een aantal baby krokodillen zien liggen op de oevers van de rivier. Tussen de mangroven en de modder lagen ze lekker voor pampus. Fantastisch!
Sinds afgelopen vrijdag ben ik in Darwin en dit is mijn laatste bestemming in Aussie! In mijn volgende blog zal ik vertellen wat ik hier heb meegemaakt en wat ik in Bali ga meemaken deze maand!
XX Fab