North Island New Zealand

Elke volgende generatie leeft voort in de daarop vorige generatie. Om het leven voor de volgende generatie beter te maken kun je je inzetten. Maar wat is nou precies beter? Rijker zijn dan de vorige generatie? Slimmer zijn dan de vorige generatie? Socialer zijn dan de vorige generatie? Minder oorlogen dan in de vorige generatie? Gelukkiger dan de vorige generatie? Maar wat is nou precies geluk? Ja, daar moet je voor jezelf achter zien te komen in je leven. Sommige mensen komen daar vroeg achter, andere mensen pas later. Er is geen goed of fout, maar God: laat iedereen alsjeblieft in zijn waarde. Laat iedereen zichzelf ontplooien op zijn of haar manier en via zijn weg. Met hier en daar een gids die je een zetje in de goede richting geeft. Maar als je die gids niet vindt? Of het geluk niet vindt? Wat dan? Geduld, heb geduld. Keer terug naar jezelf, naar je gevoel. Volg dat en het zal goed komen. Sommigen vinden dat gevoel in een religie. Sommigen vinden het in zichzelf en weer andere mensen geloven niet in gevoel en leven hun leven lang op wat zij denken dat goed is. Er is geen goed en fout, er is alleen verschil en dat maakt ons tot wie we zijn.

Zo mensen, bereid je voor op een lange blog want ik heb er zin in en het is inmiddels alweer een tijdje geleden sinds de laatste keer dat ik geschreven heb. En vanaf die tijd is er weer het nodige gebeurd.

Uiteindelijk heb ik nog een dag in het Te Papa museum rondgehangen. Wat een fantastisch, interactief museum. Zo hadden ze er een huisje staan die een aardbeving nabootste als je er in stond. Heel grappig om eens te ervaren. Ik zal jullie verder niet al te veel over de geschiedenis van Nieuw-Zeeland vertellen, anders ben ik morgen nog niet klaar met vertellen.

De rest van vrijdagmiddag 5 februari heb ik gespendeerd aan het lopen door Wellington. Ik heb de bijenkorf (parlementsgebouw) van de regering gezien en ben naar de botanische tuinen geweest waar fantastisch mooie planten groeiden. 's Avonds ben ik lekker wezen stappen in een gaybar en heeft een leuke jongen uit Wellington me 's nachts een aantal van zijn lievelingsplekken laten zien rondom Wellington. Het enige nadeel was dat het donker was en dat meneer aardig veel gedronken had. Het voelde op de één of andere manier wel goed, dus ik ben ingestapt en heb het overleefd. Al heb ik op een gegeven moment een ruk aan het stuur moeten geven toen meneer bijna in slaap viel. Daarna heb ik maar even heel veel tegen hem aan lopen praten, zodat het niet nog een keer gebeurde.

Op zaterdag 6 februari was het na vier nachten Wellington weer tijd om door te reizen. Het grootste gedeelte van het Noordereiland heb ik per bus gedaan. Dit was een goedkopere oplossing en voor een tijdje vind ik het niet erg om aan een bus vast te zitten. De eerst volgende stop was bij Taupo. Aan dit stadje grenst het grootste meer van Nieuw-Zeeland en deze is ontstaan door een vulkanische uitbarsting van heel ver terug. Het meer zit vol met vis, vooral forel, dus je kunt wel nagaan wat ik de volgende dag gedaan heb: forellen in de natuur! Er werd mij verteld dat ik alleen forellen mocht meenemen die 30 cm of langer waren en maximaal drie stuks. Ik op weg met mijn hengeltje in de hand. De man van wie ik de hengel huurde, zei dat ik gewoon de rivier op moest lopen en dat ik dan vanzelf goede visplaatsen zou tegenkomen..... niet dus. Ik kwam op een soort mountenbike pad terecht en na 2 uur lopen kwam ik bij de Huka falls aan. Dit snel stromende gedeelte van de rivier was leuk om te zien, maar ik wilde vissen! Potjandorie. Ik daar rondvragen waar ik heen moest en ik werd dezelfde kant opgestuurd, maar dan naar een ander paadje. Aaah, hier moest ik wezen. Ik kwam dichter bij de rivier en kon warempel mijn hengel uitgooien. Op een gegeven moment stond ik op een plekje waar ik een forel zag zwemmen. Waaauw, ja daar maar ingooien! En geloof het of niet, de forel greep meteen op het kunstaas en hij zat eraan! Inhalen maar, het was een beste knoeperd dus hij schoot steeds weer weg. Op een gegeven moment had ik hem bijna binnen, mijn maaltijd voor die avond, en toen: pats, boem. Schoot hij los! Achja, shit happens. Ik heb hem in ieder geval aan de lijn gehad.

De volgende nacht zou ik met de nachtbus naar mijn volgende bestemming: Waiotapu. Waiotapu staat bekend om zijn vulkanische gronden en modderpoelen. Toen ik de bus uitstapte in de nacht rook ik het direct. Ik dacht, lekker naïef, dat deze nacht nog niet zou meetellen en dat ik de komende nacht ook nog voor die 70 dollar in de Tavern zou mogen slapen. Uiteindelijk is me dat met wat toneelspelen gelukt, want ik was echt niet van plan om nog eens 70 dollar neer te tellen voor een oud, verlaten en stinkende Tavern. Bovendien wilde de eigenaar van de Tavern alles over Amsterdam weten en de wiet die je daar kunt roken, dus heb ik hem maar alles verteld wat ik wist en dat was genoeg om daar een tweede nacht te blijven slapen denk ik. De eigenaar wilde misschien emigreren naar Nederland met zijn Duitse vriendin, vandaar.

Maandag heb ik de omgeving van Waiotapu verkend en kwam ik als eerste aan bij de modderpoelen. Wat een stank! Wel grappig om gezien te hebben en apart dat de modder zo opblubbert vanuit de aarde. Na de modderpoelen ben ik doorgelopen naar het centrum van de vulkanische grond. Hier moest ik entree betalen en kon ik langs allerlei felgekleurde meertjes lopen, geisers en allerlei miniralen vanuit moeder aarde. Dat was fun en interessant. Er zat ook een warme creek in de buurt van mijn Tavern en daar ben ik 's middags naar toe hardgelopen. Ik heb daar heerlijk in mijn pocketboekje gelezen in het warme water en een douche genomen onder een hete waterval. Het water was zeker net zo warm als in een Spa en misschien nog wel warmer. Op de terugweg had ik geen zin om te lopen en heb ik voor het eerst in mijn leven gelift. Ik voelde me wel een beetje ongemakkelijk omdat ik zo gratis aan het meereizen was, maar het was wel grappig om een keer te doen. Uiteindelijk hebben de jongens me voor de Tavern afgezet en daar was ik ze zeer dankbaar voor.

Op dinsdagochtend ben ik met de bus naar Rotorua gereden, ook wel bekend door het Maoridorp dat daar vlakbij ligt en om de vulkanische gronden rondom de stad. Ik had niet zo heel veel zin om iets actiefs te doen deze dag, dus besloot ik naar de Polynasian Spa te gaan. Deze spa is puur natuur en het water komt uit hete poelen vanuit de aarde. Het stinkt alleen wel een beetje en het bovenste, normaal witte, randje van mijn zwembroek werd bruin! Shit hé, ik moet dat ding ook nog aan als ik naar de poolparty ga tijdens de Gaypride (ook wel bekend onder de naam Mardi Gras). Inmiddels stinkt mijn zwembroek niet meer en heb ik hem heet gewassen en is het bovenste randje weer aardig wit geworden. Ik moet er natuurlijk wel appetijtelijk uitzien op de poolparty, you know.

De volgende dag werd weer een cultureel dagje. Op het Noordereiland zijn zo'n 800 jaar geleden voor het eerst mensen (Maori's) aangekomen vanuit de noordelijke eilanden boven Nieuw-Zeeland. Het dorpje Whakarewarewa (heerlijke naam, kan het alleen nog steeds niet uitspreken) is één van de bekendste, nog steeds traditioneel bewoonde dorpen van Nieuw-Zeeland. Hier heb ik een rondleiding gehad van Maorische gids. Tijdens het voorstellen geven de Maori's elkaar twee keer een neusje, neusje. Je raakt dus met jouw neus, de neus van een ander aan. Oké, prima voor een keer. De rest van de tour was interessant en er werd verteld over het traditionele eten van de Maori's: Hangi dat wordt gestoomd op en in de hete grond van moeder aarde. Ook waren er natuurlijke baden in het dorp en stonk het er. De gids was oké, maar ze praatte heel snel en monotoon en dreunde alles op. Uiteindelijk kwamen we uit bij een prachtige geiser die metershoog de lucht inschoot en namen we afscheid van de gids. Ik heb nog een beetje rondgewaggeld in het dorpje en iets van Hangi gegeten (de echt bereide Hangi was pas om 12 uur klaar om gegeten te worden) en toen was het tijd voor de traditionele dans van de Maori's. Dit was prachtig en ik ben vooral fan van de Haka (oorlogsdans). Deze wordt nog steeds uitgevoerd voordat Nieuw-Zeeland een rugbywedstrijd gaat spelen en het straalt heel veel strijd uit, heerlijk!

Na Whakarewarewa heb ik even gechilld op mijn kamer en toen was het tijd om Kiwi's te spotten! Want zeg nou zelf, als je in Nieuw-Zeeland bent moet je toch ten minste één keer een levende Kiwi hebben gezien? En ik heb er meer dan één gezien (wel in een park))! Het zijn nog best wel grote vogels en ze zijn enorm schattig. Ze kunnen niet vliegen en zijn half blind, maar ze kunnen horen als de beste.

De volgende dag was het tijd voor de gloeiwormen in Woitomo. Helaas bleek toen we aankwamen dat het water in de rivier waarin we zouden varen te hoog stond. De rivier stroomt door een grot waar de gloeiwormen aan hangen en we zouden onze hoofden stoten als we nu in de boot zouden gaan. Na een korte rondleiding door de mooie grot, ging ik toch een beetje teleurgesteld weer naar buiten. Samen met een andere vrouw hebben we lekker gekletst omdat de andere mensen andere tours deden en nog niet terug waren. Later die dag heb ik de bus gepakt richting Hamilton.

Door Hamilton stroomt een hele mooie rivier en de volgende ochtend heb ik daar lekker langs gelopen met een muziekje in mijn oren. 's Middags even een nieuwe broek geshopt en daarna door naar mijn eindbestemming op het Noordereiland: Auckland!

In Auckland heb ik een lekker chill weekendje gehad (bij het hostel waar ik sliep zat een jacuzzi) en heb ik Auckland en beetje verkend. Dit is de grootste stad van Nieuw-Zeeland met zo'n 1,5 miljoen inwoners. Maar de stad had in eerste instantie totaal geen uitstraling op mij. Na het weekend had ik wel weer zin om door te reizen om nog wat meer ten noorden van Auckland te zien. Om 10.00 uur heb ik mijn huurauto opgepikt en ben ik gaan rijden richting het hot water beach. Eenmaal aangekomen bij het hot water beach bleek het vloed te zijn en kon ik dus niet mijn eigen poeltje creëren om zo in het hete water te chillen. Ik besloot 's avonds dan maar terug te komen bij eb en heb gedurende de dag een beetje offroad rondgescheurd. Ik ben tussendoor bij een bloementuin met waterval gestopt en bij een vlindertuin. 's Avonds terug naar het hot water beach en ja hoor, daar lagen al allemaal mensen in hun zelf gegraven kuilen te genieten van het hete water. Dit water wordt heet omdat onder de grond twee hete, aardse stromingen lopen richting de zee. Het is heel apart om in zo'n kuil met warm zeewater te liggen, maar het was wel heel lekker. Na een half uurtje in mijn kuil gelegen te hebben had ik het wel gezien voor vandaag, maar toch wilde ik nog even rondlopen rond en in de kuilen. En natuurlijk stapt meneer weer in en kuil waar het water gloeiheet is en tegen koken aanloopt en brandt meneer zijn voeten... Leuk einde van de dag. ;)

De volgende dag rijd ik vanuit het hot water beach door naar de Catral Cove. Een prachtige rots die een boog vormt tussen twee stranden en waar je kunt komen door een uurtje te wandelen. Ik wilde ook nog graag naar Coromandel om een trein ritje te maken in een door een man aangelegd spoor vanuit zijn pottenbakkerij. Dit was heel bijzonder en mooi! De trein voer ons langs het bos vol varens naar een prachtig uitzichtpunt op Coromandel. Het was een super klein treintje en het was heel schattig om door de tunneltjes te rijden en de machinist de wissels te zien omzetten zodat we weer een stukje naar boven konden komen via een tegenliggend spoor. Na het treinritje ben ik naar Paihia gereden. Dit was zo'n 6 uur rijden en daar aangekomen was ik er wel even klaar mee.

Paihia ligt bij de bay of islands en was ook een must see op het Noordereialnd. Het was inderdaad heel erg mooi en ik had er zeker nog een paar dagen kunnen blijven, maar ik moest de volgende dag weer terug om mijn auto in te leveren. Deze had ik voor drie dagen gehuurd. Vissen werd dus niks de volgende dag omdat ik ook weer 5 uur terug moest rijden en bovendien was de zee te ruig. In de ochtend ben ik nog naar Waitanga geweest. Dit was meer dan de moeite waard omdat in dit plaatsje het verdrag tussen de Maori's en de Engelsen getekend is t.a.v. het overnemen van het land in ruil voor bescherming van de Engelsen en behoud van de Maori cultuur. Hier heb ik een super leuke rondleiding gehad van een gids die continu grapjes maakte. Zo vertelde hij over onze Abel Tasman, die als eerste European in Nieuw-Zeeland aankwam en de bedenker is van de naam (hij heeft Nieuw-Zeeland vernoemd naar onze provincie Zeeland) het volgende: Abel Tasman kwam aan met zijn mannen en hoorde vanaf de kant de Maori's in een grote schelp blazen. Als teken van respect liet hij zijn mannen ook op de trompet blazen. De Maori's zagen dit echter als oorlogsverklaring en kwamen met hun oorlogsschepen op de boten van onze Abel af. Abel dacht dat de Maori's wilden onderhandelen, maar nadat er 3 van zijn mannen vermoord waren door de Maori's hield hij het maar voor gezien. Gek land dacht hij en bovendien dacht hij dat het land niet zo veel te bieden had. Toen James cook ruim 100 jaar later als tweede European aanwkam in Nieuw-Zeeland had hij de notities van onze Abel goed doorgenomen en besloot hij maar niet op zijn trompet te blazen. Hij ging als eerste Europeaan aan land om te onderhandelen met de Maori's en uiteindelijk werd Nieuw-Zeeland een Engelse kolonie... Ja toch jammer van onze Abel, anders had ik daar lekker Nederlands kunnen praten. Na het indrukwekkende oorlogsschip van de Maori's bekeken te hebben, het koloniale huis van de Engelsen waar het verdrag getekend is met de Maori's en de ontmoetingsruimte van de Maori's gezien te hebben, was het weer tijd om terug te rijden naar Auckland.

Ik had geen hostel vooruit geboekt en uiteindelijk vond ik samen met een Zwitserse vrouw die dat ook niet gedaan had om 22.00 toch nog een hostel. Pfieeeuw, maar dat is ook reizen. :) Ik besloot nog even naar de bar te gaan en een aantal karaoke nummertjes ten gehore te brengen.

De volgende dag was het toch echt mijn laatste dag in Nieuw-Zeeland. Dominique (Zwitserse vrouw) en ik besloten toch nog maar de skytower te bezoeken en daar heb ik geen spijt van. Vanuit daar kun je zien dat Auckland wel degelijk zijn charme heeft en van daaruit heb ik nog een paar mooie foto's van de stad gemaakt. 's Avonds was het tijd voor de Phantom of the Opera in een prachtige Britse schouwburg. Het was een fantastische musical waar alles inzat: special effects, super mooie zang en prachtig toneelspel. Een heerlijke afsluiter van Nieuw-Zeeland! Het was een prachtige trip daar! De mensen zijn over het algemeen heel aardig en behulpzaam en hebben een openminded blik: daar houd ik van.

Na de hele nacht op het vliegveld gewacht te hebben op mijn vlucht ben ik gister weer aangekomen in het prachtige Sydney. Sydney voelt toch wel een beetje als thuiskomen hier aan de andere kant van de wereld en de Gaypride staat op punt van beginnen! Het beloven twee super crazy weken te worden. Morgen ga ik als eerste grote dag van de Pride helpen als vrijwilliger en hoop ik leuke mensen te ontmoeten!

Die heb ik vandaag ook al ontmoet, want Sas (Sascha) is ook weer terug in Sydney. Vanavond gaan we samen gay uit (zij is lesbisch) en gaan we beginnen te vieren dat iedereen ook hier in Australië kan zijn wie hij is. Alleen kun je nog steeds niet trouwen hier als gaykoppel (in Nieuw-Zeeland al wel vanaf 2013). Maar goed, om de locals hier te geloven is het een kwestie van tijd dat het hier gelegaliseerd wordt. Regels zijn soms zó ouderwets.

Tot snel!

Een happy en independent (Fab)bulous