Back on my own

Daar reis ik dan weer, met my, meself and I. Zittend in de YHA (goed internet) in Wellington!

Toch wel weer heel apart als je 3 weken samen met iemand gereisd hebt. Als ik nu al een beetje terugkijk hebben Lau en ik samen fantastische momenten gedeeld. Hier een kort verslag van mijn (onze) laatste belevenissen.

Op zaterdag 30 januari zijn Lau en ik naar het Abel Tasman national park geweest. Dit zou één van de hoogtepunten zijn op het Zuidereiland en ik had er enorm naar uitgekeken. Daar gingen we in de vroege ochtend met ons bakkie richting het national park. Ik dacht duidelijk te weten waar we zijn moesten, maar eenmaal in het dorpje waar ik dacht dat we moesten wezen ging ik twijfelen... Huh, het Abel Tasman national park is nog 12 km verder op.... Toch nog maar even de site checken en ja hoor, bleek dat we naar een plaatsje verderop moesten die bijna hetzelfde heette. Als een malle zigzaggend door de bergen kwamen we precies om half 9 aan waar we wezen moesten (pffieeuw).

Het bleek dat we zelf de track moesten gaan lopen zonder gids en eigenlijk hadden we daar 4,5 uur de tijd voor, terwijl er 3 uur stond voor de track. Ooooh, relaxt. We begonnen aan de track op onze slippers. Gewoon lekker als Tiny en Lau en de eerste kilometers leek het national park heel erg op de Waddenzee. Eenmaal rond het pad bij de zee zagen we het kristalheldere blauwe water en de kayaks die op hun weg waren naar het strandje waar wij het van ze over zouden nemen. Na 2 uur begonnen de slippertjes toch wel een beetje pijn te doen aan de voetjes en heb ik nog een tijdje op mijn blote voeten gelopen. Na een paar mooie uitzichten op het eind waren we eindelijk op de plek aangekomen waar we onze lunch gingen verorberen.

Kayakken is toch hetzelfde als kanoën? Tenminste dat had ik in mijn hoofd zitten, dus tijdens de uitleg was ik een beetje aan het dagdromen en lette ik niet echt op. Eenmaal op de Tasman zee voer iedereen de kayak easy peacy naar het punt waar we met zijn allen zouden starten. BEHALVE Tiny en Lau natuurlijk. Nadat we in de kayak zaten gingen we als een speedy met de stroom recht op een aantal rotsen af!! Lau sprong al bijna uit de kayak, maar Tiny vocht verhoed tegen de golven en kwam tot het besef dat het menens was. Eenmaal bij de groep aangekomen (na 10 minuten) zei ik dat we dat best wel snel hadden gedaan en gelukkig moest de rest lachen. :P Ik kwam er achter dat de achterste in een tweepersoons kayak met zijn voet het roer kon omgooien door een soort pedaal in te trappen. Daarna werd het kayakken een stuk makkelijker en ging het Tiny en Lau letterlijk en figuurlijk voor de wind.

Tijdens de kayak tocht die rond de 2 uur duurde kwamen we langs zeehonden die hun jongen aan het voeren waren. We kwamen tot wel 5 meter dichtbij en het was prachtig! Heerlijk varend over de zee en genietend van de omgeving kwam ik tot de conclusie dat dit inderdaad wel een hoogtepunt was van het Zuidereiland! Aan het eind van de tour werd er nog een jongen gestoken door een iniminie kwal en plotseling zagen we overal van die donderblauwe kwalletjes. Volgens de gids konden ze verder geen kwaad, maar het was toch een beetje creapy om daar tussen door te kayakken.

's Avonds wilde ik nog een paar dansjes doen in Nelson (het was immers Saturday night!), maar ik kwam er al vrij snel achter dat mijn armen en benen geen zin hadden om te dansen. Ik was samen uit met een Japans meisje en we besloten redelijk op tijd richting het hostel te gaan.

Zondags hebben Lau en ik eerst lekker op het strand van Nelson gechilld en zijn we vervolgens door gereden naar Kaikoura. Het was een echte zondag met weinig bijzonderheden, maar op maandagochtend 07.15 stond de volgende trip alweer op het programma: walvissen spotten! :D

Nog redelijk slaperig gingen we op weg naar de whalewatch. Op de boot werd ik een beetje wakker en kregen we uitleg over de regels aan boord en over wat te doen als je zeeziek werd. Ik geloofde het allemaal wel en was blij toen het over walvissen ging.

Vlakbij Kaikoura zit een canyon verscholen onder de zee. In die canyon leven allerlei zeedieren waaronder: allerlei vissen, dolfijnen, haaien, potvissen en af en toe witte haaien en de blauwe vinvis (grootste dier op aarde). Potvissen zijn de grootste walvissen mét tanden en zijn eigenlijk het hele jaar te zien om en rond Kaikoura. Een sperm whale (potvis) wordt gemiddeld net zo oud als wij mensen en de mannetjes kunnen wel 18 m lang worden (vrouwtjes 11 m).

Waaauw, toen we de eerste potvis zagen was dat het eerste wat ik zei. Hij heette Manu en ik was meteen verliefd ook al kon ik maar een miniscuul stukje van hem zien. Het is heel gaaf om te zien als een potvis ademt en het water dat dan opspettert. Op een gegeven moment vond Manu het genoeg geweest en ademde hij diep in en zagen we tot slot zijn mooie staart (waaraan de mensen op de boot de potvis kunnen herkennen). De meeste potvissen hebben een naam gekregen en de potvisspotter aan boord herkent ze onmiddellijk aan hun vorm/staart. De tweede en derde potvis die we zagen waren ook heel leuk, maar ik vond Manu het leukst en die hebben we zelfs twee keer gezien! Na ongeveer 30 minuten komen ze vanzelf weer boven drijven om naar adem te happen en die tijd wordt vakkundig bijgehouden door de experts aan boord. Het was al met al een super ervaring!

's Middags hebben we lekker door het dorpje Kaikoura geslenterd en 's avonds was onze laatste nacht samen en zijn we lekker uiteten geweest! Nadat de mosselen lekker naar beneden waren gezakt hebben Lau en ik nog een potje gepoold.

Dinsdag hebben we de auto ingeleverd in Picton en restte ons het wachten op de veerpont die ons naar nieuwe avonturen zou brengen op het Noordereiland! Iets waar we beiden enorm naar uitkeken! Na een goed afscheid zijn we onze eigen weg gegaan in Wellington.

Gister heb ik een chill dagje gehad en heb ik de route voor het Noordereiland min of meer uitgestippeld.

Vanmiddag ga ik met een Japans kamergenootje naar het te Papa museum in Wellington en dat schijnt super mooi te zijn!

Tot horens, sprekens!

Kus Fab