Life lessons

Ik kan niet meer...
Het lukt niet meer...
Ik ben niet goed zoals ik ben...
Ik mag geen fouten maken...
Als ik mezelf ben gaat iedereen mij kwetsen...

Dus nee, dat kan en mag nooit gebeuren...

Het lukt niet meer...
Ik kan er niets meer aan doen...
Ik ben ..., nee ik val op mannen...
Maar dat kan niet...
Als ik op mannen val ben ik liever dood...
Als ik morgen niet meer op sta is dat voor iedereen beter...
Ik kan niet meer, ik wil niet meer...

Flashback, Fabian 14 jaar

Ik kom erachter dat ik anders ben. Ik weet nog niet dat ik homo ben, maar ik weet wel dat het bij mij anders zit. Het gevoel bij jongens is anders dan bij meisjes. Als ik met ze stoei en af en toe als ik met sommige jongens praat. Wat is dat voor gevoel? Is dat wel goed?

Ik neem iemand in vertrouwen, die ik achteraf niet in vertrouwen had moeten nemen... Is dat hoe we leren? I think it is. Vanaf het moment dat we ruzie hebben is onze 'vriendschap' voorbij. Je vertelt doodleuk aan de hele middelbare school dat ik homo ben. Er komen (vooral) jongens en meiden naar mij toe met de vraag: ben jij homo? Ik ontken. Maar het wordt erger: ze vragen het niet alleen, ze noemen me nu ook homo. Wat een verschrikkelijk woord is het toch. Vanaf dat moment zweer ik tot het moment dat ik dood ga, dat ik nooit van mijn leven homo wil zijn.

Laat duidelijk zijn dat ik dit met mijn hoofd besluit en niet met mijn gevoel. Vanaf dat moment luister ik gewoon niet meer naar dat gevoel en bestaat het voor mij niet meer. Het is iets dat niet kan, iets vies en ik wil er niks meer mee te maken hebben.

Daar gaat hij, Fabian 14 jaar, vechtend tegen het imago dat hij anders is. Ik zoen om de 3/4 weken met een meisje omdat ik dat mezelf opleg. Ik probeer iedereen te vriend te houden omdat ik bang ben opnieuw afgewezen te worden om wie ik werkelijk ben. Ik probeer nieuwe vrienden te maken, wat me eigenlijk best wel goed af gaat. Maar af en toe word ik uitgescholden: HOMO, hé, HOMO! Negeer het Fabian. Ook in mijn voetbalteam wordt elke training minimaal vijf keer met het woord homo gescholden (als ze het maar niet tegen mij zeggen). Homo zijn, wat is dat voor een vreselijk iets wordt mij geleerd. Maar van voetbal af gaan? No way! Maar voetballen en homo zijn kan niet...

Daar gaat hij: de perfecte Fabian! De hele wereld moet mij aardig vinden, omdat ik als de dood ben dat ze me weer gaan uitschelden.

En weet je wat het erge was? Niemand had me door, niemand stak een hand naar me uit. Niemand gaf mij het gevoel dat ik helemaal kon zijn wie ik wilde zijn. Ze dachten allemaal: met die Fabian gaat het goed! Hij heeft veel vrienden, vriendinnetjes en haalt goede cijfers op school! De perfecte schoonzoon toch? Ik wilde ze dat maar al te graag laten geloven omdat ik zo het gevoel kreeg dat ik er ook toe deed.

Op school haal ik namelijk goede (wat zeg ik), perfecte cijfers en sluit de Havo af met een 7,5 gemiddeld op mijn eindlijst (daar word je heel gelukkig van kan ik je zeggen). Het was de perfecte manier om mijn gevoelens te kunnen en blijven onderdrukken. Streng zijn voor jezelf, niet naar je gevoel luisteren en het maximale eisen van jezelf. Op de Pabo ga ik daar vrolijk mee door en haal ik net voor mijn 21ste mijn diploma op het HBO.

En toen ging mijn lampje uit en werd het zwart, gitzwart, zwarter dan zwart. Hoe ik mijn verhaal begon is nog maar een tipje van de sluier die ik niet helemaal ga oplichten.

Uiteindelijk komt alles goed. Na twee behoorlijk depressieve perioden komt de ware Fabian boven drijven en die is ook best wel leuk. Deze Fabian durft 100% zijn gevoel te volgen, durft meer dan dat hij ooit gedurfd heeft en is eigenlijk nergens meer bang voor. En toch komt begin dit jaar het oude pest gevoel terug. Ik volg een traumatherapie en deze slaat goed aan (EMDR therapie). Ik durf voor het eerst in mijn leven het woord ''homo'' als woord te gebruiken en word nog sterker dan ik al ben.

Ja mensen, het is niet vanzelf gegaan en het gaat soms nog steeds niet vanzelf. Ik merk nog steeds in mindere mate dat ik last heb van vroeger. Het verdwijnt steeds meer, maar mijn ziel blijft beschadigd. En dat omdat ik op het verkeerde moment, in de verkeerde tijd en op de verkeerde plek iemand vertrouwd heb. That's how we learn.

Het belangrijkste in het leven is naar mijn mening dat je in jezelf gelooft. Als je dat voor de volle 100% doet (en natuurlijk lukt dat niet altijd), komt alles goed. Volg je gevoel en niet je gedachten. Hoe je dat doet? Volg je onderbuik gevoel omdat dat gevoel altijd klopt.

Ten tweede is het uitermate belangrijk dat je jezelf kunt uiten in emotionele zin. Ik kan dat ten voeten uit (homo's zijn daar meestal beter in dan hetero's, sorry). Ik vind dit ook het belangrijkste om kinderen mee te geven als ik voor een groep sta. Hier heb je (als je jezelf leert voelen) een leven lang wat aan. Ook al is het leven soms niet leuk, als jij jezelf kunt uiten en weet bij wie je dat kunt en op jezelf vertrouwt komt het altijd weer goed.

Ten derde vind ik het uitermate belangrijk om homoseksualiteit bespreekbaar te maken. In mijn tijd (op de middelbare school) heb ik hier nooit voorlichting over gehad. Als ik dit wel gehad had, had mij dit enorm geholpen en was ik misschien sneller uit de kast gekomen. Inmiddels is het sinds een paar jaar verplicht om voorlichting te geven over homoseksualiteit op middelbare scholen, maar of dit op elke school gebeurt... Ik steek mijn handen er niet voor in het vuur...

Zelfmoord... Ik zal eerlijk bekennen dat ik hier wel eens aan gedacht heb in mijn slechtste perioden, maar dit is nooit een oplossing. Zelfmoord is iets impulsiefs dat niet terug te draaien is. Sommige mensen vinden het egoïstisch om zelfmoord te plegen, maar geloof mij het is iets impulsiefs omdat je je gewoon geen raad meer weet. Het is een feit dat LHTB'ers (Lesbo's, homo's, transgenders en Bi's) een VIJF keer grotere kans hebben om zelfmoord te plegen. Enig idee hoe dit kan? Het antwoord lijkt simpel, maar dat is het niet: niet het gevoel hebben geaccepteerd te worden zoals je bent. Terwijl dat alles is wat je wilt in je puberteit, erbij horen.

Open zijn. Ja, ik weet het: ik ben een heel open mens. Zo ben ik en ik schaam me er ook niet meer voor. Ik doe waar ik zin in heb, zeg wat ik denk en volg de paden waar ik in geloof en als je dat niet aanstaat? Helaas, dan is dat jouw probleem en niet de mijne.

Respect is het sleutelwoord. Iedereen is anders, iedereen heeft zijn of haar verhaal en iedereen heeft zijn/haar problemen. Het is alleen de vraag hoe je daar mee om gaat. Sta jij positief of negatief is het leven? Werk jij om te leven of leef jij om te werken? Leef jij of word je geleefd? Doe je iets wat je leuk vindt of niet? Werk jij op een plek waar je helemaal jezelf kunt zijn? Geef jij om andere mensen of denk je vooral aan jezelf? Of geef jij alleen maar om andere mensen en niet om jezelf?

Het zijn allemaal keuzes... Je moet ze alleen zelf zien en (waar het kan) maken... En dat, dat is soms verdomd lastig! Helemaal als je op het verkeerde moment, op de verkeerde plek met de verkeerde mensen bent...

Maar mensen: volg alsjeblieft je hart!

P.s. mijn volgende blog zal weer over reizen gaan!

Liefs Fabian