What comes around, goes around

Dry your eyes mate,
I know it's hard to take, but his mind has been made up...
There's plenty more fish in the sea. :)

Even kort ingaand op het bovenstaande: ik vier geen Oud&Nieuw met Ron... Hij heeft besloten dat hij het leuker vindt om met een vriendin Oud&Nieuw buiten Sydney te vieren, TERWIJL wij hadden afgesproken het samen te vieren. Dat sloeg wel even in als een bom. Maar goed, hij moet doen wat hem goed dunkt. Ik ben er in ieder geval wel klaar mee en dat heb ik ook even duidelijk laten merken over de app. Ach ja, af en toe loop je een blauwtje op in je leven. Het is de kunst om het dan niet teveel op jezelf te betrekken en 'gewoon' door te gaan met je leven. De liefde is soms lastig, maar ik geloof erin dat dingen lopen zoals ze lopen. Alleen heb ik nu dus nog geen plannen voor Oud&Nieuw en de hostels in Sydney zijn al lang volgeboekt. Ik zie nog wel wat doe.

Het heeft 3 weken geduurd, maar ik kon het toch niet laten: ik heb weer nieuwe schoenen gekocht! :D De mensen die mij wat beter kennen weten dat ik zo'n 20 paar schoenen thuis heb staan en dat ik verslaafd ben aan schoenen. :P

Afgelopen weekend ben ik Adelaide nog wat verder gaan ontdekken en ben ik naar de prachtige botanische tuin geweest! Hier heb ik weer een aantal exotische dieren gespot en heb ik een kaasplankje met een glas wijn uit de Barossa Valley gedronken. De foto's staan inmiddels al een tijdje op Facebook. Zuid-Australië staat bekend om zijn ,veelal, rode wijnen uit de Barossa Valley. Nou ben ik niet echt een wijn drinker, maar af en toe een wijntje gaat er best in. Ik was niet van plan om naar de Barossa Valley te gaan in de dagen dat ik een huurauto zou gaan huren, maar dit liep toch wat anders dan gepland (wordt vervolgd).

Op maandag stond de tweedaagse trip naar Kangaroo Island op het programma! Om 05.00 ging mijn wekker en met goede moed vertrok ik richting de opstapplaats van de bus. De bus zou mij om 06.00 op komen pikken, maar om 06.15 was er nog nergens een bus te bekennen... Na mijn ervaring met de Blue Mountains bustrip maakte ik me al wat minder zorgen, maar toch heb ik voor de zekerheid de organisator maar even gebeld. ''Oooh Leeth, die komt altijd wat later! No worries''. Oké, het is heel leuk dat al die Australische mensen heel vaak ''No worries'' zeggen, maar als je in je eentje op een bus staat te wachten die maar niet komt is dat toch enigszins vervelend.

Enfin, na een rit richting het zuiden zijn we met de veerpont over gestoken naar Kangaroo Island. Toen we aankwamen bij een helder blauwe zee met een super mooi wit strand dacht ik: kom maar op met dit eiland! Kangeroo Island is 130 km lang en is voor 2/3 dicht bebost. Er leven heel veel bijzondere dieren op het eiland en dat was eigenlijk de hoofdreden dat ik hier graag heen wilde. Vanaf de pont hebben we onze bagage over geplaatst in een andere bus en zijn we naar Prospect Hill gereden. Dit is het hoogste punt van Kangaroo Island en hier kwam zo'n 200 jaar geleden de eerste Engelsman aan land genaamd: mr Flinders. Vanaf dit uitzichtpunt kreeg je een goede indruk van het eiland en mijn eerste indruk was: wat een dorre boel. Het was echt extreem droog en ik begon me ook voor het eerst (en niet voor het laatst) aan de gids te ergeren. Hij probeerde, vooral de eerste dag, heel leuk te doen, terwijl hij eigenlijk zo gestresst als een kip was. Hij had continu het hoogste woord en als wij als groep, bestaande uit 12 mensen, eens met elkaar aan het kletsen waren brak hij geregeld in.

Na de lunch zijn we richting de zeeleeuwen kolonie vertrokken! Heel gaaf om deze dieren op het strand te zien liggen en vanuit de zee te zien komen zwemmen. Australië is één van de weinige plekken op de wereld waar je deze dieren in het wild kunt zien. We werden door een gids rondgeleid over het strand en hij vertelde dat de zeeleeuwen zo'n 3 dagen op het strand liggen om uit te rusten en dan weer 3 dagen op jacht gaan naar voedsel. Dit doen ze aan het eind van de .... plaat omdat daar de zee een stuk dieper wordt en er meer voedsel te vinden is. Ze zwemmen in die 3 dagen zo'n 150 km en zijn aan het einde van hun latijn als ze weer op het strand aankomen. Ik zal op Facebook de foto's en filmpjes plaatsen van deze prachtige dieren!

Na de zeeleeuwen stond koala's spotten in het wild op het programma. Volgens Leeth (de gids) moesten we op een boerend geluid letten en zo vertrok ik samen met een Canadese en Zwitserse jongen richting de bush. Na een eindje gewandeld te hebben zonder ook maar iets te horen dacht ik dat we de koala's misschien moesten roepen: ''Koalabear, koalabear, koalabear?'' Maar dit werkte helaas niet zo goed. Aan het eind van het bos zag ik wel een ander heel mooi dier: een soort egeltje, maar dan heel anders dan dat we ze in Nederland zien. Het egeltje druk fotograferend hoorden we ineens een boerend geluid: KOALAAA! Rennend naar het geluid, hield het ineens op. Teleurgesteld liepen we terug tot de Canadese jongen zei: ''Kijk, daar zit hij! Boven in de eucalyptus boom!'' En warempel: helemaal bovenin het topje van de boom zat big mama (hij was echt huge) koala lekker eucalyptys bladeren te eten. Koala's doen eigenlijk twee dingen gedurende de dag: slapen en een kilo eucalyptus bladeren naar binnen werken. Ze hebben geen natuurlijke vijanden omdat ze een uur in de wind stinken. Ze worden alleen gedood als een bosbrand ze insluit. Voor de rest zijn ze wel heel schattig hoor. Later toen we bij de andere groep aansloten bleek dat zij al 4 koala's hadden gezien. Ik heb met een Duits meisje nog een rondje gemaakt langs de kangoeroes op de vlakte en de koala's aan de andere kant van het bos, maar toen ging mijn kaarsje uit.

Aangekomen bij de accommodatie waar we die nacht verbleven hebben we samen pasta gemaakt en daarna ook nog een kampvuur. Toen Leeth met zijn verschrikkelijk interessante verhalen over Star Wars en waar mensen wel niet allemaal aan dood kunnen gaan begon, heb ik maar vriendelijk ''Good night'' gezegd en ben ik richting dromenland vertrokken.

De volgende dag stond ik op met hoofd- en keelpijn. Heel fijn. Gelukkig had een Duits meisje paracetamols bij zich en mocht ik er één gebruiken en ging het daarna een stuk beter. Vandaag stonden de remarkeble rocks op het programma. Heel apart om super grote losse rotsen op andere rotsen te zien liggen. Hoe komen die daar? vraag je je dan af.

Na de rotsformatie en heerlijke ruige zee aanschouwd te hebben vertrokken we naar de zeehonden! Zo leuk om te zien hoe ze met elkaar aan het spelen waren. Er zat veel meer leven in de brouwerij dan bij de zeeleeuwen en ik vond dit achteraf gezien toch wel het hoogtepunt van het weekend!

Als afsluiting van de tour zijn we wezen zandsurfen op duinen! Super leuk om naar beneden te roetsjen op een snowboard. Degene die het verst kwam kreeg een biertje van Leeth. Na het een aantal keer op de snowboard gezeten te hebben, leek het mij leuk om het nog een keer staand te proberen. Dit was geen succes, ik heb me maar laten vallen voordat ik mijn beide benen brak.

Als aller, aller, aller laatst zijn we nog naar een honingboerderij geweest en hebben we een lekker honingijsje gehaald. Op de pont terug kreeg ik steeds meer last van mijn hoofd en keel. In de bus werd het nog erger en ik was blij toen ik 's avonds bij het hostel aankwam.

De volgende dag bleek de hoofd- en keelpijn nog niet minder geworden te zijn en heb ik zelf maar strepcils en paracetamols gehaald bij de supermarkt. Ik zou vandaag een auto huren, maar dit leek mij in deze staat niet zo handig en dus heb ik het huren van de auto een dag uitgesteld.

Donderdag had ik alleen nog een beetje last van mijn keel en besloot ik de auto op te halen. Het is toch wel spannend kan ik je vertellen als je een auto gaat huren in een land waar ze allemaal links rijden. Hier keek ik best wel tegenop, ook omdat ik meteen in Adelaide moest gaan rijden en waar het redelijk druk is.

Eenmaal aangekomen bij de autoverhuurder vroeg de man mij waar ik met de auto naar toe wilde. Ik zei vol enthousiasme: Flinders Range park! Maar dat vond hij niet zo leuk, hij verbood mij daar met zijn auto heen te gaan omdat je daar ook offroad kunt en er in de buurt bosbranden woeden. Enigszins teleurgesteld pakte ik mijn Lonely Planet en besloot ik eerst maar naar Hahndorf te rijden. Dat vond meneer de autoverhuurder goed en licht gespannen liepen we naar mijn huurauto. Het was een automaatje (daar had ik ook nog nooit in gereden) en de man liet me al vrij snel alleen. Ik stapte de auto in, start de motor en wil wegrijden.... Maar de auto gaat niet vooruit. Weet ik veel hoe zo'n ding werkt. Ik maar weer terug naar die meneer om te vragen hoe de versnellingsbak van de automaat werkt. Vraagt hij doodleuk: ''Heb jij je rijbewijs wel? Ik: ''Ja, natuurlijk! Ik: ''Wil je me uitleggen hoe de versnellingbak werkt?'' Meneer: ''Nee'' Ik: ''Hoe kom ik hier dan weg?'' Meneer: ''Door hem in de D van Drive te zetten'' Zonder nog verder iets te zeggen ben ik weg gegaan en ben ik gaan rijden. In het begin drukte ik de rem steeds wat te hard in en vloog er van alles door de auto. Later ging het steeds beter en het links rijden is me 100% meegevallen. Als iedereen dat doet is het niet zo raar meer. Maar vooral bij het afslaan en op verlaten wegen is het toch wel een ander gevoel. Ik kijk bijvoorbeeld steeds over mijn verkeerde schouder en ook heb ik de ruitenwissers veelvuldig aangehad omdat de richtingaanwijzers aan de andere kant van het stuur zitten.

Na een uurtje rijden kwam ik aan in Hahndorf. Hahndorf is opgericht door een aantal Duitse gezinnen en het was wel grappig om daar even rond te lopen in die typisch Duitse winkeltjes. Na Hahndorf besloot ik toch maar naar Barossa Valley (de wijnstreek van Zuid-Australië) te gaan. Langs een überleuke route die op en neer ging en waar ik enorm genoten heb van de dorre, mooie gelige vlakten van Zuid-Australië spotte ik uiteindelijk ook nog wat wildlife: kangeroes en emoes! Emoes had ik nog niet gezien en dat was dus weer een ''Oooh'' momentje.

Eenmaal aangekomen in Barossa Valley heb ik eerst maar eens een hostel opgezocht. Dit bleek een workhostel te zijn en alle backpackers bleven hier minimaal 3 maanden om te werken op de boerderijen in de omgeving om voor hun tweede work en holiday visum in aanmerking te komen. Het was prima dat ik hier een nacht bleef slapen en in plaats van een gedeelde vier persoonskamer, kreeg ik een privé kamer voor hetzelfde geld. Heerlijk om weer eens een nacht alleen te slapen, zonder er bij na te hoeven denken of er ook mensen zullen gaan snurken.

De volgende dag stond ik uitgerust op en besloot ik naar de Murray river te rijden. Dit is zo'n 160 km boven Adelaide en onderweg heb ik voor het eerst een stukje van het begin van de woestijn gezien. Bij de Murray rivier, in Blanchetown, heb ik pelikanen gezien, wat een mooie vogels! Tevreden ben ik via een andere route weer terug gereden. Op een gegeven moment vond ik de omgeving toch wel erg zwart worden. Na een paar seconden had ik door dat ik door een gebied reed wat nog niet zo lang geleden door een bosbrand afgebrand was. Wat een stank! 30 km buiten Adelaide heb ik de tank weer volgegooid (als mensen gemeen doen tegen mij, kan ik ook heel gemeen doen) en heb ik de huurauto weer terug gebracht. Ik denk wel dat ik de volgende keer een huurauto wil delen met andere mensen. Het was gaaf om zo alleen rond te rijden, maar als je voor langere tijd een auto huurt is het toch voordeliger en gezelliger om dat met meer mensen te doen, denk ik.

Gisteravond ben ik nog uit geweest naar de enige gayclub in Adelaide en heb ik lekker gedanst en gesjanst. En vanochtend met een lichte kater heb ik alles voor dit weekend en volgende week uitgezocht.

MORGEN ga ik duiken met white sharks! Dit wordt vast en zeker onvergetelijk!! Dan vertrek ik maandag uit Port Lincoln met de bus (10 uur rijden) weer richting Adelaide. Op dinsdagochtend vertrek ik dan wederom met de bus, maar nu richting Melbourne. Wat ik daar allemaal ga doen zie ik dan wel weer!

Ik kom net tot het besef dat dit mijn langste reisverslag tot nu toe is. ALS je nog niet eerder bent afgehaakt: dit was hem weer!

Liefs uit Port Lincoln,

Fabian, Fab, Fappo van 't Zand

ps: check voor de foto's mijn Facebook