Drama/ wie niet waagt, wie niet wint

Boa noite mensen,

Ik heb even geen idee waar ik moet beginnen met vertellen. De afgelopen twee dagen waren very intensive.

Ik zal maar gewoon beginnen met maandag. Eigenlijk zou ik de hele dag les hebben maar twee van de drie lessen waren naar een andere dag verplaatst. En natuurlijk waren wij daar niet van op de hoogte gebracht. Dus heb ik zes uur (!) moeten wachten op de drama les. Toen de les eenmaal van start ging om 16.15 was ik zeer verheugd. De man praatte zeer duidelijk en rustig Portugees en ik kon sommige dingen gewoon volgen! De docent bleek aardig van mij onder de indruk omdat ik mij in het Portugees voorstelde aan hem. Hij ging meteen allerlei vragen in het Portugees aan mij stellen die ik weer net niet snapte, een beetje jammer. De les hoorde eigenlijk anderhalf uur te duren maar om 17.00 vond de leerkracht het welletjes en wenste hij ons een fijne avond. Eigenlijk hebben we in die 45 minuten les alleen besproken wat we gaan doen met drama het komende semester. We gaan in gemixte groepen werken van 6 studenten en we werken vooral praktisch (Yes!). Op woensdag (vandaag) gaan we voor het eerst toneelspelen!!!

Saillant detail van de maandagavond: ik heb voor het eerst iets laten aanbranden (lasagne). Een half uur lang heb ik niets anders gedaan dan schrobben. Uiteindelijk de pan toch schoon gekregen. :)

Dan het avontuur van vandaag! Als ik eraan terug denk, verschijnt er een enorme grimas op mijn gezicht.:D Wat een dag...

Het begon allemaal met de gymles van vandaag. Allereerst, de gymleerkracht lijkt een beetje op mijn gymleerkracht op de Pabo. Hij maakt grapjes en houdt van een praktische aanpak van het vak. Ik vertelde hem dat ik op zoek ben naar een voetbalclub hier in Lisboa. Op zijn beurt vertelde hij dat hij coach was van een voetbalclub, maar dat deze helaas niet in de buurt was. Hij wist wel een mooie club in Benfica te vinden vlakbij de universiteit. De route naar de club was niet te moeilijk en dus ging ik na de gymles opzoek. Oja, voor het vak bewegingsonderwijs hebben we, net zoals op de Pabo, practicums die we aan de eigen klas moeten geven. Mijn opdracht luidt: ''geef een typisch Nederlandse gymles''. Leuke uitdaging waar ik eens hard over na ga denken. Gelukkig mag ik wel Engels praten tijdens het practicum.

Maar goed, ik zal mijn verhaal opzoek naar een voetbalclub vervolgen. Het bleek toch nog een aardige klus om de club te vinden en heb er ongeveer een uur over gedaan. Eenmaal aangekomen zag ik, voor amateurbegrippen, een enorm stadion. Het hek was gelukkig open en na wat rondgelopen te hebben vond ik de directiekamer. Daar zat een verschrikkelijk chagrijnig mens, die voordat ik mijn mond open deed om wat te zeggen al klaar met mij was. Gelukkig was de man die bij haar stond een stuk vriendelijker en hij nam me mee naar zijn kantoor. Helaas kon de man, Alex, geen Engels en moest ik met handen en voeten uitleggen wat ik wilde. Op een gegeven moment duwde hij me een telefoon in handen met een persoon aan de andere kant van de lijn die me verder kon helpen. Ik legde kort uit wat ik van plan was: Erasmusstudent, speel al 13 jaar voetbal, wil graag voor vijf maanden hier voetballen, is dat mogelijk? Haar antwoord was ''ja!''. Maar ik moest later op de dag, om 19.00, terugkomen om met de coach te praten. Ik bedankte Alex voor zijn hulp en ging naar huis om wat te eten.

Op de terug weg dolenthousiast Michael gebeld dat ik wat gevonden had. Ook verteld dat het allemaal nog niet zo makkelijk ging en dat ik vanavond beter alleen heen kon gaan.

Die avond teruggegaan naar de club en je raadt nooit wie daar op mij zat te wachten. De voorzitter van de club! Hij was kort maar krachtig: de limiet om hier in het eerste elftal de spelen is 24 jaar en jij bent 20 en dus te jong, sorry. Deze mededeling daalde als een donderslag bij heldere hemel op mij neer en ik nam hier dan ook geen genoegen mee. Ik liep naar het trainingsveld om eens te kijken wat daar te beleven viel, maar zag alleen maar jonge jongens trainen. Teleurgesteld liep ik langs de hoofdtribune waar ik plotseling Alex zag staan. Ik legde hem mijn probleem uit en hij snapte er ook niks van dat ik niet een keer mee mocht trainen.

Het was inmiddels 19.30 en de eerste selectie kwam op het hoofdveld om te trainen. ''Mooi, die ga ik eens even observeren'' dacht ik. Natuurlijk even mijn vrolijkste gezicht opgezet toen de trainer langs liep. Het viel me op dat de selectie een erg lange warming-up deed. Daarna deden ze een korte techniekoefening om vervolgens over te gaan naar een positiespel. Er werd snel gecombineerd, veelal één keer raken, maar de techniek liet hier en daar wat te wensen over. Er stonden nog een aantal mensen te kijken naar de training en ik besloot om eens even contact met één van hen te maken. Ik vertelde een Portugees die aardig Engels sprak wat ik van plan was en dat was het volgende: ik wilde na de training de trainer vragen of ik misschien deze week één keer mee zou mogen trainen. De voorzitter van de club was ook één van de toeschouwers van de training en keek mij met argusogen aan toen na de training één van de voetballers naar mij toe kwam en vroeg: ''Hoi, ik hoorde dat je wat aan de coach wilde vragen. Ik kan het voor je vertalen want de coach spreekt geen Engels.'' Samen met de voetballer, genaamd Didi, en de coach liepen we naar een kamertje om met elkaar te praten. Ik was behoorlijk nerveus maar vastberaden om nog één keer mijn verhaal te doen. Eenmaal mijn verhaal gedaan reageerde de trainer positief!!! Ik kon mijn geluk niet op.:D Op donderdagavond krijg ik tijdens een ''onderlinge wedstrijd'' de kans om te laten zien wat ik kan. De selectie bestaat namelijk uit 24 man en speelt dan een wedstrijd tegen elkaar op een groot veld. Als ik goed speel kan ik bij de selectie komen. De selectie traint wel vier keer per week: maandag-, dinsdag-, woensdag- en donderdagavond en op zaterdag een wedstrijd. Ik weet nog niet of ik dat ook wil, maar de toekomst zal uitwijzen of ik daar uberhaupt voor in aanmerking kom.

Zelf denk ik dat ik het niveau aankan. En by the way, niemand kan mij die ervaring straks meer afnemen. Dus waar zou ik bang voor zijn?

Dan nog even kort het vreemdste moment van de dag: Didi, de voetballer die alles vertaalde naar de coach, vroeg aan mij voor welke club ik in Nederland voetbal. Ik antwoordde MSC en waarop hij zei: ''Die club ken ik''. Ik ben nog nooit in mijn leven zo verrast geweest. "HUUUUUUUUUUUUH, explain?'' zei ik. ''Ik kom vaak in Nederland voor mijn werk, ik werk in de voetbalwereld, en ben toevallig ook in Meppel geweest.'' ''Hahaha, geniaal man!'' antwoordde ik.

Dit was het avontuur voor vandaag. Ik kijk uit naar donderdagavond en ga nu lekker slapen.

Fappo