Het afscheid nemen is begonnen

I hope you know, I hope you know
That this has nothing to do with you

It’s personal, myself and I
We’ve got some straightening out to do

And I’m gonna miss you (Lisbon)
Like a child misses their blanket

But I’ve got to get a move on with my life
It’s time to say goodbye now

But I’ll not cry…

Het blijft apart: afscheid nemen van mensen die je bijna vijf maanden bijna elke dag spreekt en die je nu, waarschijnlijk, nooit meer zult zien in je leven. Als je daarover na gaat denken kun je best treurig worden… Maar goed, ik ben geen geboren pessimist en ik wil het ook niet worden. Bewaar de goede herinneringen in je hoofd, de connecties op Facebook en de nummers in je mobieltje en je weet maar nooit…

Gisteravond hebben we afscheid genomen van het Canadese koppel. Ze gaan nu voor ruim twee weken naar Marokko, dan nog vijf dagen naar Londen en vliegen vervolgens terug naar Canada. Ook van school zijn van de week al studenten huiswaarts vertrokken. Terwijl ik gisteren voor het laatst op school ben geweest om een geslaagde gymles te geven waren er al studenten op weg naar huis… ‘’Huis?’’ ‘’Ja naar huis!’’ Natuurlijk verlang je naar vijf maanden in het buitenland naar huis, maar het is ook echt vervelend om alles wat je hier opgebouwd hebt ‘’zo maar’’ achter te laten. Of met andere woorden: de keerzijde van de medaille. En mijn verhaal heeft twee gezichten, de ene helft van het gezicht lacht en de andere helft kijkt momenteel wat minder vrolijk.

School zit er na gisteren ook op. Na een relatief drukke week, met presentaties voor drama en gym, is het heerlijk om nog twee weken voor mezelf te hebben. Bij de presentatie van drama moet ik trouwens even stilstaan. Het was een toneelstuk in het Portugees (eerst door mij bedacht in het Engels en daarna vertaald) over een man (ik) die vier vrouwen aan het lijntje hield. Tot er op een dag een baby op de deurmat lag. Ja, van wie zou die nou zijn? Alle vier de vrouwen eisten de baby op. Benieuwd hoe dit afloopt? Het hele toneelstuk is gefilmd en staat op mijn laptop en ik laat het je graag zien als ik weer thuis ben.

Volgende week vrijdag vlieg ik in de vroege ochtend naar Madeira met de twee Tsjechische huisgenootjes en de zus van één van de twee en voor de rest staat nog niks vast. Een ander huisgenootje, Amandine, heeft maandag haar laatste tentamen en wil ook nog graag wat rond reizen. Het is dus afwachten waar ik de komende twee weken nog allemaal beland.

Dan tot slot nog de foto’s van Coimbra. Daar ben ik afgelopen dinsdag geweest met Teja en haar huisgenootje. Coimbra: dè studentenstad van Portugal, aan een rustgevende rivier gelegen met een pracht universiteit. Enjoy!!

Adeus e beijinhos Fabian